Teraz jest czwartek, 28 marca 2024, 22:53

Strefa czasowa: UTC + 2




Utwórz nowy wątek Odpowiedz w wątku
Przejdź na stronę Poprzednia strona  1, 2, 3, 4, 5, 6  Następna strona
Autor Wiadomość
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: sobota, 20 lutego 2016, 10:14 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn w jednej linii
W nocy jest ostatnia możliwość podziwiania pięciu planet, które ustawią się w jednej linii - pomiędzy Księżycem, a horyzontem. Nie przegapcie.
Teoretycznie to już ostatnia szansa na obejrzenie koniunkcji pięciu planet na nocnym niebie. Tylko do 20 lutego można podziwiać Merkurego, Wenus, Marsa, Jowisza i Saturna w jednej linii. Jednakże, Merkury znajdzie się bardzo nisko nad horyzontem, co znacznie utrudni obserwacje. Dla zachęty, Karol Wójcicki z Centrum Nauki Kopernik i prowadzący fanpage z głową w gwiazdach, prześle list gratulacyjny dla osoby, która uwieczni na zdjęciu wszystkie pięć planet.
Nie przegapcie, ponowna okazja, żeby zobaczyć koniunkcję, zdarzy się w sierpniu 2016 roku, a kolejna dopiero w październiku 2018 roku. Oby tylko pogoda dopisała.
Jak oglądać koniunkcję?
Wszystkie planety możemy zobaczymy w jednej prostej linii, między Księżycem, a horyzontem. Tanya Hill z planetarium w Melbourne poinformowała, że należy się dobrze przygotować, żeby dostrzec wszystkie planety. Merkury znajdzie się bardzo nisko, dlatego należy wybrać się na otwartą przestrzeń, z dala od wysokich drzew i budynków. Aby dostrzec blask planet należy również pojechać z dala od miast i innych źródeł światła. Ze znalezieniem Wenus i Jowisza nie powinno być problemu. Mars rozpoznać można po charakterystycznym czerwonym zabarwieniu. Jeśli znajdziesz choć jedną z tych planet to zlokalizuj Księżyc. Reszta planet znajduje się w linii między tymi obiektami.
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 8,1,0.html


Załączniki:
2016-02-20_10h14_01.jpg
2016-02-20_10h14_01.jpg [ 34.35 KiB | Przeglądane 5644 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 

 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: sobota, 20 lutego 2016, 10:16 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Rekordowa liczba chętnych... polecieć na Marsa. NASA wkrótce wyłoni najlepszych kandydatów

W odpowiedzi na konkurs, którego celem jest wyłonienie kandydatów do lotu na Marsa, nadesłano 18 300 życiorysów. Oznacza to pobicie rekordu z 1978, gdy odnotowano 8000 zgłoszeń – podała w piątek amerykańska agencja aeronautyki i przestrzeni kosmicznej NASA.

Nie ma nic zaskakującego w tym, że wielu Amerykanów - mających za sobą tak różne wykształcenie i drogę życiową - chciałoby wnieść swój wkład w przygotowanie misji kosmicznej na Marsa - powiedział szef agencji Charlie Bolden, w przeszłości również austronauta.
Zgłoszenia do agencji aeronautyki i przestrzeni kosmicznej można było przysyłać od 14 grudnia ub.r. do 18 lutego.

W połowie marca NASA dokona wyboru spośród wszystkich zgłoszeń i wskaże od 8 do 14 kandydatów, którzy zostaną zaproszeni do udziału w specjalistycznych szkoleniach. Nazwiska osób, które najprawdopodobniej wezmą udział w misji na Marsa zaplanowanej na 2021 rok, zostaną podane do wiadomości publicznej w połowie 2017 roku.

Eksperci zwracają uwagę na fakt, że misja na Marsa będzie pierwszą tego rodzaju od lat 1969-72, gdy odbyło się kilka lotów na Księżyc z udziałem ludzi.
(mal)
http://www.rmf24.pl/nauka/news-rekordow ... Id,2148358


Załączniki:
2016-02-20_10h09_34.jpg
2016-02-20_10h09_34.jpg [ 32.67 KiB | Przeglądane 5644 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: niedziela, 21 lutego 2016, 10:29 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
400 ton uderzyło w wioskę. Katastrofa, która zmieniła Chiny

Wszyscy patrzyli, jak rakieta zaczyna lecieć poziomo i eksploduje, uderzając o ziemię. Centrum kontroli misji wstrząsnął silny podmuch i zapadła ciemność - tak wspominał jeden z dziennikarzy katastrofę chińskiej rakiety w 1996 roku. 20 lat temu nie tylko wywołała kryzys w relacjach pomiędzy Chinami a USA, ale też nieodwracalnie zmieniła oblicze chińskiego programu kosmicznego.
W połowie lat 90. XX wieku, po zakończeniu zimnej wojny, rozpoczęła się biznesowa rywalizacja państw dysponujących technologiami kosmicznymi. Niemal wszystkie komercyjne wystrzelenia rakiet kosmicznych wykonywano wówczas w Europie lub Stanach Zjednoczonych, jednak ceny i czas oczekiwania na start coraz bardziej rosły. Tworzyło to szansę dla tańszej konkurencji, takiej jak Rosja i Chiny, które atrakcyjnymi cenami mogły zdobyć część lukratywnego rynku.

"Tani przewoźnik" na orbitę
Co więcej, po katastrofie amerykańskiego wahadłowca Challenger w 1986 roku możliwości Amerykanów do wynoszenia komercyjnych satelitów zostały ograniczone, a Waszyngton został zmuszony do korzystania z drogich, europejskich rakiet. W związku z tym w 1989 roku Kongres USA, mimo oporów, zezwolił amerykańskim firmom na korzystanie również z chińskich rakiet. Zezwolenie to obwarowane było szeregiem warunków ze względu na brak wolnorynkowej gospodarki w Chinach oraz amerykański zakaz eksportu do tego państwa wielu zaawansowanych technologii. Miało to zapobiec zarówno kradzieży technologii, jak też nieuczciwej konkurencji ze strony chińskich przedsiębiorstw kontrolowanych przez państwo. Nie zmieniło to jednak faktu, że przed chińskim przemysłem kosmicznym otworzyła się perspektywa zostania kosmicznym "tanim przewoźnikiem". Rola ta zapewniałaby Pekinowi nie tylko prestiż wciąż tylko marzącego o swej mocarstwowości państwa, ale też dopływ gotówki potrzebnej do rozwoju własnego programu kosmicznego.
Dziewiczy start Długiego Marszu 3B
Pierwsze starty w latach 90. odbyły się bez większych zakłóceń, dzięki czemu do chińskich usług zaczęło przekonywać się coraz więcej zagranicznych klientów. Przełomowe miało być jednak wyniesienie na orbitę geostacjonarną amerykańskiego satelity komunikacyjnego Intelsat 708, które zaplanowano na 15 lutego 1996 roku. Satelita ten miał zostać wyniesiony na orbitę przez całkowicie nową rakietę Chang Zheng 3B (Długi Marsz). Był to pierwszy start do dziś najsilniejszej i najcięższej z chińskich rakiet kosmicznych, który miał na lata umocnić pozycję Chin na rynku usług kosmicznych. Koncernu Intelsat, globalnego lidera w dziedzinie budowy i obsługi satelitów, nie wystraszyła wizja nieprzewidywalności dziewiczego startu, ponieważ jego koszt był dwukrotnie niższy niż w Europie. Starannie przygotowywane wystrzelenie nowej rakiety 15 lutego 1996 roku było na żywo transmitowane przez chińską telewizję CCTV. Sygnał wysyłany był także do USA. Na kosmodrom Xichang w południowo-zachodnich Chinach przybyła również niewielka grupa amerykańskich inżynierów, którzy mieli obserwować start rakiety.
Oklaski zamarły
Odliczanie do odpalenia rakiety zostało dwukrotnie wstrzymane i uruchomienie silników opóźniło się o 10 minut. Parametry rakiety były prawidłowe, być może chodziło więc o opóźnienie startu do godziny 3.00, szczęśliwszej w chińskiej numerologii niż zaplanowana godzina startu 2:51. Rutynowo sprawdzone zostały wszystkie systemy rakiety i w centrum panowało pełne napięcia oczekiwanie. Dokładnie o godzinie 3:01 w nocy czasu pekińskiego (w Polsce był to jeszcze 14 lutego) spod Długiego Marszu 3B buchnęły płomienie, oznaczające odpalenie silnika głównego i czterech potężnych dopalaczy. Rakieta z amerykańskim satelitą zaczęła powoli wznosić się znad platformy, a w centrum wybuchły gromkie brawa. Po 2 sekundach zaczęło się jednak dziać coś niespodziewanego, a oklaski natychmiast zamarły. Rakieta straciła pion i zaczęła nagle przechylać się mocno na bok, zbaczając z przewidywanej trajektorii lotu. Wkrótce, ku przerażeniu obserwujących ludzi, zaczęła lecieć całkiem poziomo, nisko ponad drogą dojazdową do kosmodromu. W tym momencie powinna zostać uruchomiona autodestrukcja niekontrolowanej rakiety, ponieważ stanowiła ona olbrzymie zagrożenie dla otoczenia. System ten jednak nie zadziałał. Po 22 sekundach od odpalenia rakieta zanurkowała i rozbiła się w odległości niecałych 2 kilometrów od miejsca startu.

"W centrum zapadła ciemność"
Uderzenie ważącej 425 ton, pełnej paliwa rakiety nastąpiło na zboczu przy wiosce Mayelin i miało siłę szacowaną nawet na 50 ton trotylu. Gigantyczna kula ognia rozświetliła nocne niebo, zaś podmuch zrównał z ziemią zabudowania w promieniu kilkuset metrów. W promieniu kilku kilometrów wyleciały wszystkie szyby. Przez okno wyleciał jeden z obserwujących start inżynierów, a wstrząs spowodował awarię prądu w centrum kontroli misji.
- Wszyscy patrzyli, jak rakieta zaczyna lecieć poziomo i eksploduje, uderzając w ziemię. Centrum kontroli misji wstrząsnął silny podmuch i zapadła w nim ciemność - relacjonował przebywający w centrum kontroli misji chiński dziennikarz Shi Wei. Kwadrans po katastrofie zasilanie zostało przywrócone, a Shi wyszedł na zewnątrz. Zobaczył pustą platformę startową, a na południu olbrzymią, rozświetloną chmurę w kształcie grzyba, jakby po wybuchu atomowym. Wszędzie leżały kawałki rozbitego szkła.
Dlaczego rakiety nie zniszczono?
Cały teren został natychmiast otoczony przez wojsko, a po dziennikarzy i inżynierów zostały podstawione pozbawione szyb autobusy, które wywiozły ich z miejsca katastrofy. Większość, bez słowa wyjaśnienia, jeszcze tego samego dnia została wysłana samolotem do Pekinu. Natychmiast powołana została komisja ds. zbadania przyczyn tragedii, a w trakcie późniejszych badań w jej pracach udział wzięli również międzynarodowi eksperci. Przyczyną katastrofy okazała się prawdopodobnie awaria mechaniczna, a dokładniej niskiej jakości element układu zasilania, który doprowadził do awarii systemu nawigacji.
Nie jest jednak jasne, dlaczego nie zadziałał system autodestrukcji, w który wyposażone są wszystkie chińskie rakiety kosmiczne. System ten pozostawał nieaktywny przez pierwszych 15 sekund od startu, aby chronić kosmodrom. Inżynierom pozostało jednak kolejnych 7 sekund, by zdetonować rakietę, nim dotrze do wioski Meyelin. Dlaczego decyzja ta nie została podjęta, a śmiertelnie niebezpiecznej rakiecie pozwolono rozbić się w przypadkowym miejscu, pozostaje niewyjaśnione.
Spór o liczbę ofiar
Oficjalnie agencja Xinhua poinformowała o śmierci sześciu osób i obrażeniach u 57 innych. Wśród ofiar miało być dwóch inżynierów oraz czterech okolicznych mieszkańców, którzy wcześniej odmówili ewakuacji. Szacunki te były podważane przez wielu zachodnich ekspertów, m.in. w oparciu o nagranie prezentujące katastrofalne zniszczenia okolicznej wioski Mayelin. Eksperci szacowali, że zginąć mogło nawet kilkaset osób, co czyniłoby katastrofę rakiety kosmicznej z 1996 roku najtragiczniejszą w historii. Z drugiej jednak strony oficjalny bilans ofiar może być zgodny z prawdą, ponieważ z okolicznych wiosek ewakuowano przed startem mieszkańców, a ewakuacje te były restrykcyjnie przestrzegane, ponieważ już rok wcześniej doszło na kosmodromie w Xichang do katastrofy, gdy bezpośrednio na platformie eksplodowała starsza rakieta Chang Zheng 2D.
Amerykańskie technologie na chińskiej ziemi
Eksplozja rakiety z amerykańskim satelitą okazała się jednak zdarzeniem o konsekwencjach znacznie poważniejszych niż strata najnowszej rakiety z cennym ładunkiem. Jak szybko wyszło na jaw, do miejsca uderzenia rakiety o ziemię przez wiele godzin nie byli dopuszczani amerykańscy eksperci. Tymczasem Intelsat 708 zawierał najnowocześniejsze amerykańskie technologie, w tym wyrafinowane systemy łączności i moduły kodowania.
Amerykanie oskarżyli Chińczyków o kradzież zaawansowanych podzespołów z miejsca katastrofy, co wywołało poważny kryzys w stosunkach dwustronnych. Pekin oficjalnie zaprzeczał wszystkim oskarżeniom, najcenniejszych elementów Amerykanie nigdy jednak nie znaleźli wśród szczątków rakiety. Po katastrofie na kosmodromie Xichang Amerykanie zaostrzyli zakaz eksportu technologii kosmicznych do Chin, a także spowodowali nałożenie na odpowiedzialne za satelitę Intelsat firmy Hughes Electronics i Boeing Sattelite Systems wielomilionowych kar za pogwałcenie zakazu eksportu technologii. Za zezwolenie na wynoszenie tak zaawansowanego satelity przez Chińczyków krytykowana była również administracja Billa Clintona.
Katastrofa rakiety i zaufania klientów
Najpoważniejsze konsekwencje poniosły jednak same Chiny. W ciągu 22 sekund nieudanego, dziewiczego lotu rakiety Chang Zheng 3B, prysły ich marzenia o szybkim zdobyciu znaczącej części światowego rynku usług kosmicznych. Komercyjne starty chińskich rakiet zostały na pewien czas w ogóle wstrzymane, a Państwo Środka zostało zmuszone do skupienia się na rozwijaniu państwowego programu podboju kosmosu. Wznowione z powodzeniem późniejsze starty Chang Zheng 3B ograniczone były już do zleceń krajowych lub pochodzących z najuboższych na kosmicznym rynku państw, takich jak Filipiny, Pakistan czy, w styczniu 2016 roku, Białoruś. Okazało się, że jedna katastrofa z 15 lutego 1996 roku kosztowała Chińczyków 20 lat starań, by odbudować międzynarodowe zaufanie do własnych rakiet kosmicznych.
http://www.tvn24.pl/400-ton-uderzylo-w- ... 080,s.html

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.


Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: niedziela, 21 lutego 2016, 10:42 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Astronarium nr 20 o zderzeniach gwiazd
Wysłane przez czart
Dzisiaj ogólnopolska premiera najnowszego odcinka cyklu telewizyjnego "Astronarium". Tematem będą zderzenia gwiazd i dziwna kategoria obiektów, zwana "czerwonymi nowymi", w których poznaniu kluczową rolę odegrali polscy astronomowie. Emisja o godz. 17.00 we wszystkich regionalnych kanałach TVP, powtórka po północy, a potem w środę i w nocy ze środy na czwartek.

Co wspólnego mogą mieć ze sobą obserwacje prowadzone przez Heweliusza kilkaset lat temu z najnowszymi badaniami kosmosu? Okazuje się, że całkiem sporo, a dzięki nim polscy astronomowie wyjaśnili mechanizm odpowiadający za tajemnicze "czerwone nowe". Szczegóły tych badań zostaną przedstawione w najnowszym odcinku "Astronarium".

„Astronarium” jest cyklem programów telewizyjnych poświęconych astronomii i badaniom kosmosu. O ciekawych zagadnieniach i swoich osiągnięciach opowiadają polscy naukowcy pracujący w różnych instytucjach w kraju i za granicą. Premiery kolejnych odcinków następują w soboty co dwa tygodnie. Producentami programu są Polskie Towarzystwo Astronomiczne oraz Telewizja Polska, partnerem medialnym "Urania - Postępy Astronomii", a dofinansowanie produkcji zapewniło Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Więcej informacji:
• Witryna internetowa „Astronarium”
• Forum dyskusyjne programu
• „Astronarium” na Facebooku
• „Astronarium” na Twitterze
• Odcinki „Astronarium” na YouTube

Na zdjęciu:
Echo świetlne V 838 Monocerotis. Fot.: R. Tylenda / CAMK PAN.
http://www.urania.edu.pl/wiadomosci/ast ... -2210.html


Załączniki:
Astronarium nr 20 o zderzeniach gwiazd.jpg
Astronarium nr 20 o zderzeniach gwiazd.jpg [ 33.5 KiB | Przeglądane 5629 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: niedziela, 21 lutego 2016, 10:43 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Pole magnetyczne Ziemi słabnie. Będzie zamiana biegunów?
Magnetosfera chroni nas przed szkodliwym promieniowaniem kosmicznym. Jeśli ziemskie pole magnetyczne osłabnie lub zamienią się jego bieguny, wówczas znajdziemy się w zagrożeniu. Tymczasem naukowcy ostrzegają, że może się to stać już niebawem.
Od ponad 2 lat ziemskie pole magnetyczne jest monitorowane przez trzy sondy o nazwie Swarm (Rój), należące do Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA). Pierwszy komplet danych, który przeanalizowali naukowcy, potwierdza to, czego obawiano się już od jakiegoś czasu.
Okazuje się, że pole magnetyczne słabnie, a to oznacza, że czeka nas nieuchronna powtórka sprzed 780 tysięcy lat, gdy miała miejsce ostatnia zamiana biegunów magnetycznych. Północny biegun stał się południowym i na odwrót.
Nie jest wydarzenie niezwykłe, ponieważ następuje średnio co około ćwierć miliona lat. Tym razem jednak się spóźnia i to nawet bardzo, a to oznacza, że mamy mniej aniżeli więcej czasu na przygotowanie się na efekty, które ze sobą przyniesie.
Większości z nas wydaje się, że mieszkamy na bardzo spokojnej planecie, na której, jeśli zdarzają się kataklizmy, to wyłącznie w skali lokalnej i w żadnym razie nie zagrażają istnieniu ludzkości w skali globalnej. Tymczasem historia pokazuje nam, że zdarzyć się może wszystko i to niemal w każdej chwili.
Jak wynika z danych, w ciągu ostatniego wieku magnetyczna północ przeniosła się aż o 1,5 tysiąca kilometrów. Obecnie wędruje o około 90 metrów na dobę z Kanady w stronę Syberii. W ciągu ostatnich 150 lat pole magnetyczne Ziemi osłabło o 10 procent.
Już niewielki ubytek w polu magnetycznym może sprawić, że wszelkie urządzenia z nim skalibrowane będą zakłócane, z czasem stając się zupełnie bezużyteczne. Człowiek, zwierzęta i rośliny zostaną wystawieni na działalność wiatru słonecznego i promieniowania rentgenowskiego.
Ptaki, używające pola magnetycznego do nawigacji, mogą nagle "zwariować". Magnetosfera jest dla nas jak ochronny klosz, bez którego znajdziemy się dla zabójczych sił działających w kosmosie, jak na przysłowiowym talerzu.
To oznacza powolną degradację wszelkich form życia. Skutki będą odczuwalne również na orbicie, gdzie na wyrzuty materii ze Słońca będą narażone satelity. Naukowcy uspokajają jednak, że jest mało prawdopodobne iż nagłe osłabnięcie ziemskiego pola magnetycznego i zamiana biegunów nastąpi z dnia na dzień.
Jest to proces szybki, ale tylko z astronomicznego punktu widzenia, a jak wiemy dla astronomów szybko, znaczy tyle co kilka pokoleń. Dlatego sam proces zmiany biegunów powinien zająć około 3-5 tysięcy lat, lecz wejście w niego może trwać zaledwie 500 lat.
Podczas tego przejścia pole magnetyczne znajdowałoby się w stanie kompletnego chaosu, a kompasy były zupełnie bezużyteczne, jako że mielibyśmy wiele północy i południ. Pole magnetyczne Ziemi działa na zasadzie geodynama, a jego siłą napędową są prądy konwekcyjne w płynnym jądrze planety.
Naukowcy mogą tylko mniej więcej szacować jak ten proces będzie przebiegać, jednak nie wiemy do końca, co go wywołuje. Do ziemskiego jądra jeszcze nikt nie dotarł i zapewne nie dotrze jeszcze długo, o ile nie nigdy.
U sąsiadujących z Ziemią planet procesy te były bardzo gwałtowne. Na przykład na Marsie mogły zakończyć proces tworzenia się prymitywnego życia, co miało miejsce 4 miliardy lat temu.
http://www.twojapogoda.pl/wiadomosci/11 ... a-biegunow


Załączniki:
2016-02-21_10h37_09.jpg
2016-02-21_10h37_09.jpg [ 88.09 KiB | Przeglądane 5629 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: poniedziałek, 22 lutego 2016, 09:11 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Cassini sięga coraz wyżej
Dla badaczy zajmujących się misją Cassini ten rok zapowiada się bardzo obiecująco - sonda opuszcza płaszczyznę pierścieni planety i kieruje się w stronę biegunów. Za zmianę orbity sondy odpowiadają manewry silnikowe oraz asysty grawitacyjne wykorzystujące Tytana, największy księżyc Saturna. Jest to przygotowanie sondy do Wielkiego Finału misji Cassini.

Tak naprawdę całą "ciężką robotę" wykonuje właśnie Tytan - manewry silnikowe umożliwiają na uzyskanie optymalnych warunków asysty grawitacyjnej. Cassini musi znaleźć się na odpowiedniej wysokości i szerokości nad Tytanem oraz w odpowiednim czasie. Kolejne asysty zwiększają prędkość sondy i wysyłają ją coraz wyżej - i coraz szybciej - nad płaszczyznę pierścieni Saturna.

30 grudnia 2015 roku sonda zwiększyła prędkość o 3 metry na sekundę, przelatując obok Tytana 15 stycznia. Drugi manewr miał miejsce 23 stycznia, gdy 35-sekundowy ciąg silników zwiększył prędkość Cassini o około 6,8 metra na sekundę, a 1 lutego nastąpiła asysta grawitacyjna i Tytan zmienił prędkość sondy o 774 metrów na sekundę. Kolejny manewr jest planowany na 25 marca i zmieni prędkość statku o 7,
Po tej serii asyst, 29 listopada rozpocznie się Wielki Finał misji Cassini - sonda wykona 22 orbit, przelatując między Saturnem a jego najbardziej wewnętrznymi pierścieniami oraz nad biegunami planety. Swoją podróż Cassini zakończy 15 września 2017 roku, w atmosferze Saturna.

Dodała: Agata Senczyna
Uaktualniła: Agata Senczyna -

Źródło: NASA - Amerykańska Agencja Kosmiczna
http://news.astronet.pl/7755
Saturn i jego pierścienie okiem sondy Cassini.

Dodała: Agata Senczyna

Źródło: NASA/JPL-Caltech
Sonda Cassini w ostatniej fazie swojej misji wykonana 22 orbity wewnątrz najbardziej wewnętrznych pierścieni Saturna oraz nad biegunami planety.

Dodała: Agata Senczyna

Źródło: NASA/JPL
http://news.astronet.pl/7755


Załączniki:
Cassini sięga coraz wyżej.jpg
Cassini sięga coraz wyżej.jpg [ 50.54 KiB | Przeglądane 5622 razy ]
Cassini sięga coraz wyżej2.jpg
Cassini sięga coraz wyżej2.jpg [ 69.92 KiB | Przeglądane 5622 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: poniedziałek, 22 lutego 2016, 09:15 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu
Relację napisała Karolina Bargieł.
Jak co roku, także i tej zimy przyjaciele i członkowie naszego klubu mieli możliwość uczestniczyć w Zimowych Warsztatach Naukowych. Tym razem to cykliczne spotkanie odbyło się w malowniczym mieście - Wrocławiu. Warsztaty były dedykowane głównie dla uczestników z roczników 2013, 2014 i 2015, jednak nie zabrakło także starszych kolegów i koleżanek, którzy pełnili funkcje kadry opiekuńczej i wykładowczej.
Każde spotkanie naszego klubu ma dostarczyć uczestnikom nowej wiedzy z tematów astronomii oraz dziedzin pokrewnych. Bez wątpienia Wrocław spełnił to zadanie, gdyż oprócz sesji referatowej, która tym razem odbyła się pod hasłem „Astrofizyka i heliofizyka”, mieliśmy również możliwość wysłuchana wykładów prowadzonych przez osoby z zewnątrz. Tak oto odwiedziliśmy Wydział Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Instytut Astronomiczny tej samej uczelni. Tam uczestniczyliśmy w zajęciach prowadzonych m. in. przez dr. Zbigniewa Kordylewskiego, dr. Roberta Kamińskiego, prof. dr. hab. Pawła Rudawego oraz dr Joannę Molendę-Żakowicz.
Oczywiście nie samą nauką człowiek żyje, dlatego oprócz licznych zajęć nie zabrakło czasu na zwiedzanie miasta oraz integrację. Odwiedziliśmy najpiękniejsze zakątki starego rynku, znaleźliśmy niemalże wszystkie krasnale skryte na rogach wrocławskich uliczek i wysłuchaliśmy bajek i legend związanych ze stolicą europejskiej kultury. Wieczory natomiast upływały nam na gitarowych śpiewach, grach planszowych i międzyrocznikowej integracji.
Na ostatnim świeczkowisku poznaliśmy wyniki sesji referatowej. Zwycięzcą został Jacek Gębala, drugie miejsce zajął Marcin Kastek, a trzecie Wiktor Włodarczyk. Kadra postanowiła też wyróżnić Dawida Maksymowskiego, a nagrodę publiczności otrzymała Katarzyna Mikulska.
Bardzo serdecznie dziękujemy Kubie Pawlikowskiemu, Michałowi Grendyszowi oraz Kamili Smyrgale za zorganizowanie całego spotkania i z niecierpliwością oczekujemy wieści o kolejnych warsztatach.

Dodała: Redakcja AstroNETu
Uaktualniła: Redakcja AstroNETu
http://news.astronet.pl/7757


Załączniki:
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu.jpg
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu.jpg [ 284.66 KiB | Przeglądane 5621 razy ]
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu2.jpg
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu2.jpg [ 150.32 KiB | Przeglądane 5621 razy ]
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu3.jpg
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu3.jpg [ 161.73 KiB | Przeglądane 5621 razy ]
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu4.jpg
Zimowe Warsztaty Naukowe we Wrocławiu4.jpg [ 173.96 KiB | Przeglądane 5621 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:20 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Niebo w czwartym tygodniu lutego 2016 roku
Mapka pokazuje położenie Księżyca i Jowisza w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.
Mapkę wykonano w GIMP-ie (http://www.gimp.org) na podstawie mapek z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Dodał: Ariel Majcher

Źródło: StarryNight
Nocne niebo na koniec lutego zdominuje Księżyc w okolicach pełni, który w środę 24 lutego minie Jowisza i podąży ku coraz ciaśniejszej parze planet Mars - Saturn. Niestety dwie pierwsze planety Układu Słonecznego nikną w zorzy porannej i są niewidoczne. Natomiast wieczorem wciąż można obserwować ostatnią już z widocznych planet, czyli Urana. Przez całą noc w gwiazdozbiorze Żyrafy przebywa kometa C/2013 US10 (Catalina), która jednak coraz bardziej słabnie, a dodatkowo w jej odnalezieniu będzie przeszkadzał silny blask Księżyca, przez co w tym tygodniu nie jest ona dobrym celem do obserwacji.

Właśnie minął kolejny miesiąc zimy, co oznacza, że równo jeden miesiąc został do początku astronomicznej wiosny i dzień już się znacząco wydłużył. W środku tygodnia w Łodzi Słońce pojawi się na nieboskłonie o 6:38, a zniknie z niego o 17:14, zatem dzień będzie trwał 10 godzin i 36 minut, czyli prawie 3 godziny dłużej, niż podczas przesilenia zimowego. Słońce będzie też wędrowało już ponad 13° wyżej, niż pod koniec grudnia. W kolejnych tygodniach Słońce będzie dalej pięło się w górę, a dnia będzie dość szybko przybywać.

Po zmierzchu w najbliższych dniach głównym aktorem będzie Srebrny Glob, który w tym czasie odwiedzi gwiazdozbiory Lwa, Sekstantu i Panny, a we wtorek 22 lutego wieczorem - dokładnie o 19:20 polskiego czasu - przejdzie przez pełnię. W nocy z niedzieli 21 lutego na poniedziałek 22 lutego Księżyc miał fazę 99% i przebywał na tle gwiazdozbioru Lwa, około 7° na zachód od Regulusa, czyli najjaśniejszej gwiazdy tej konstelacji (jasność obserwowana +1,3 magnitudo). Do rana dystans między tymi ciałami niebiańskimi zmniejszył się o kolejne 2°.

Dwie noce później, z wtorku 23 lutego na środę 24 lutego Księżyc będzie już po pełni, lecz o godzinie podanej na mapce będzie miał również fazę 99%, tyle że terminator będzie po zachodniej stronie jego tarczy. Tej nocy Księżyc minie w małej odległości Jowisza, który po zniknięciu Wenus przejął pałeczkę najjaśniejszego po Słońcu i Księżycu naturalnego obiektu na niebie. We wtorek wieczorem, podczas wschodu obu ciał niebiańskich Księżyc będzie oddalony od Jowisza o jakieś 4,5 stopnia i w trakcie nocy dystans ten będzie się zmniejszał. Najbliżej Jowisza Księżyc będzie około godziny 4 rano, gdy dystans między nimi spadnie do mniej niż 2,5 stopnia.

Sam Jowisz świeci już bardzo jasno, blaskiem -2,5 wielkości gwiazdowej, również jego tarcza jest duża - ma rozmiar 44" - gdyż do jego opozycji zostało niewiele ponad 2 tygodnie. Planeta porusza się ruchem wstecznym, w tempie ponad 50 minut kątowych na tydzień, co zwłaszcza teraz jest bardzo dobrze widoczne, ponieważ jest ona bardzo blisko świecącej z jasnością obserwowaną +4 magnitudo gwiazdą σ Leonis. W ciągu tygodnia Jowisz zmniejszy dystans do tej gwiazdy z ponad 80 do 37 minut kątowych, a w kolejnym tygodniu zbliży się do niej jeszcze bardziej.

W układzie księżyców galileuszowych Jowisza w najbliższych dniach będzie można zaobserwować następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 22 lutego, godz. 3:02 - wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 22 lutego, godz. 3:47 - minięcie się Io (N) i Kallisto w odległości 14", 14" na wschód od tarczy Jowisza,
• 22 lutego, godz. 18:56 - wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 22 lutego, godz. 19:42 - wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 22 lutego, godz. 21:42 - wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 22 lutego, godz. 21:44 - zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 22 lutego, godz. 22:02 - wejście Io na tarczę Jowisza,
• 22 lutego, godz. 22:26 - zejście Europy z tarczy Jowisza,
• 22 lutego, godz. 23:56 - zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 23 lutego, godz. 0:18 - zejście Io z tarczy Jowisza,
• 23 lutego, godz. 18:52 - Io chowa się w cień Jowisza, 6" na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 23 lutego, godz. 21:28 - wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 24 lutego, godz. 2:54 - minięcie się Ganimedesa (N) i Io w odległości 12", 84" na wschód od tarczy Jowisza,
• 24 lutego, godz. 18:20 - od wschodu Jowisza Io i jej cień przy zachodniej krawędzi tarczy planety,
• 24 lutego, godz. 18:26 - zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 24 lutego, godz. 18:44 - zejście Io z tarczy Jowisza,
• 26 lutego, godz. 0:55 - minięcie się Europy (N) i Io w odległości 4", 109" na wschód od tarczy Jowisza,
• 27 lutego, godz. 7:00 - minięcie się Europy (N) i Ganimedesa w odległości 10", 185" na zachód od tarczy Jowisza,
• 27 lutego, godz. 23:02 - Ganimedes chowa się w cień Jowisza, 11" na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 28 lutego, godz. 3:02 - Europa chowa się w cień Jowisza, 7" na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 28 lutego, godz. 3:08 - wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 28 lutego, godz. 4:34 - minięcie się Io (N) i Ganimedesa w odległości 14", 14" na wschód od tarczy Jowisza,
• 28 lutego, godz. 5:06 - wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 28 lutego, godz. 5:20 - wejście Io na tarczę Jowisza,
• 28 lutego, godz. 6:14 - wyjście Europy zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 29 lutego, godz. 2:18 - Io chowa się w cień Jowisza, 4" na zachód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 29 lutego, godz. 2:25 - minięcie się Kallisto (N) i Ganimedesa w odległości 24", 238" na wschód od tarczy Jowisza,
• 29 lutego, godz. 4:46 - wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia).


W kolejnych nocach naturalny satelita Ziemi będzie wędrował przez rozległy gwiazdozbiór Panny, ostatniej nocy wkraczając do gwiazdozbioru Wagi. Panna jest drugim co do wielkości - zaraz po Hydrze - gwiazdozbiorem całego nieba, ale ma powierzchnię tylko 9 stopni kwadratowych mniejszą od powierzchni Hydry. Na przełomie lata i jesieni Słońce spędza w nim prawie półtora miesiąca. To widać też przy okazji wędrówki Księżyca, który na pokonanie całej tej konstelacji potrzebuje prawie 4 doby.

Do końca tygodnia blask Księżyca będzie malał i będzie on coraz mniej przeszkadzał w obserwacjach innych ciał niebiańskich. W nocy z czwartku 25 lutego na piątek 26 lutego tarcza Srebrnego Globu będzie oświetlona w 90% i będzie on zajmował pozycję niecałe 4° na południowy wschód od Porrimy - gwiazdy oznaczanej na mapach nieba grecką literą γ i świecącej z jasnością +2,7 magnitudo. Dobę później Księżyc przesunie się kilkanaście stopnia na południowy wschód, zmniejszając przy tym fazę do 84%. Tej nocy przejdzie on jakieś 4,5 stopnia na północ od Spiki, czyli najjaśniejszej gwiazdy Panny, której jasność obserwowana to +1 magnitudo.

W nocy z soboty 27 lutego na niedzielę 28 lutego Księżyc dotrze na pogranicze gwiazdozbiorów Panny i Wagi, a jego tarcza będzie oświetlona w 76%. Tej nocy Księżyc będzie zajmował pozycję mniej więcej 14° na wschód od Spiki i jednocześnie 8° na północny zachód od gwiazdy Zuben Elgenubi, czyli świecącej z jasnością +2,8 magnitudo gwiazdy z konstelacji Wagi, która na mapach nieba oznaczana jest grecką literą α.
Mapka pokazuje położenie Marsa i Saturna w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.
Mapkę wykonano w GIMP-ie (http://www.gimp.org) na podstawie mapek z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Dodał: Ariel Majcher

Źródło: StarryNight
Nad ranem w południowo-wschodniej części nieboskłonu można odnaleźć parę planet Mars - Saturn. Mars wędruje przez gwiazdozbiór Wagi, zaś Saturn - przez sąsiedni gwiazdozbiór Wężownika. Obie planety zbliżają się powoli do opozycji, przez którą Mars przejdzie w trzeciej dekadzie maja, a Saturn - na początku czerwca. Jeszcze przez jakiś czas obie planety będą poruszać się w tym samym kierunku, ruchem prostym i wtedy odległość między nimi będzie się zmniejszać, ponieważ Mars porusza się znacznie szybciej od Saturna (odpowiednio 3° na tydzień i 20' na tydzień). Obecnie odległość między oboma planetami spadła poniżej 20°, zatem obie planety można objąć wyciągniętą przed siebie dłonią.

Obie planety są widoczne coraz lepiej. Do końca tygodnia Czerwona Planeta zwiększy swój blask do +0,3 wielkości gwiazdowej, zaś średnica jej tarczy przekroczy 8". Mars ma wciąż małą, jak na niego fazę 90%, która dzięki rosnącej tarczy jest coraz lepiej widoczna. Natomiast Saturn świeci już słabiej od Marsa, z jasnością +0,5 magnitudo, ale jego tarcza jest prawie dwukrotnie większa od marsjańskiej, gdyż ma średnicę 16". Maksymalna elongacja Tytana, tym razem zachodnia, przypada w niedzielę 28 lutego.
Mapka pokazuje położenie Urana w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.
Mapkę wykonano w GIMP-ie (http://www.gimp.org) na podstawie mapek z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Dodał: Ariel Majcher

Źródło: StarryNight

Wieczorem, po drugiej stronie nieba świeci kolejna i ostatnia z widocznych teraz planet Układu Słonecznego, którą jest Uran. Ta planeta dość szybko zbliża się do koniunkcji ze Słońcem na początku kwietnia i mimo niedużej już odległości kątowej od niego zachodzi 4 godziny po nim. A to dzięki dużemu kątowi, jak tworzy ekliptyka z widnokręgiem. Obecnie Uran świeci z jasnością +5,9 wielkości gwiazdowej, zaś w tym tygodniu przetnie on linię, łączącą gwiazdę ε Psc z gwiazdą 80 Psc, czyli najbardziej na wschód wysuniętą gwiazdą z charakterystycznego trójkąta prawie równobocznego, niedaleko którego planeta kreśli pętlę w tym sezonie obserwacyjnym.
Animacja pokazuje położenie komety C/2013 US10 (Catalina) w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.
Animację wykonano w GIMP-ie (http://www.gimp.org) na podstawie mapek z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Dodał: Ariel Majcher

Źródło: StarryNight
Cały czas przez gwiazdozbiór Żyrafy wędruje kometa C/2013 US10 (Catalina). Kometa już bardzo oddaliła się od Słońca i od Ziemi, przez co jej blask szybko spada. Dodatkowo jej obserwacji nie będzie ułatwiał silny blask bliskiego pełni Księżyca. Teraz jasność tej komety oceniana jest na +9 magnitudo, zatem do jej dostrzeżenia potrzebny jest teleskop o średnicy przynajmniej duże kilkanaście centymetrów. Oczywiście pod warunkiem, że na niebie nie będzie Księżyca. Sytuacja nie będzie się poprawiać, zatem ta notka jest ostatnią, w której napisałem o tej komecie. Zostało nam czekanie na następną tak jasną kometę i mieć nadzieję, że nie będzie trzeba czekać bardzo długo.

Dokładną mapkę z trajektorią komety C/2013 US10 (Catalina) do końca lutego br., wykonaną w programie Nocny Obserwator, można pobrać tutaj.

Dodał: Ariel Majcher
Poprawiła: Julia Liszniańska
Uaktualnił: Ariel Majcher
http://news.astronet.pl/7758


Załączniki:
Mapka pokazuje położenie Księżyca i Jowisza w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.jpg
Mapka pokazuje położenie Księżyca i Jowisza w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.jpg [ 103.76 KiB | Przeglądane 5610 razy ]
Mapka pokazuje położenie Marsa i Saturna w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.jpg
Mapka pokazuje położenie Marsa i Saturna w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.jpg [ 71.78 KiB | Przeglądane 5610 razy ]
Mapka pokazuje położenie Urana w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.jpg
Mapka pokazuje położenie Urana w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.jpg [ 58.54 KiB | Przeglądane 5610 razy ]
Animacja pokazuje położenie komety C2013 US10 (Catalina) w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.jpg
Animacja pokazuje położenie komety C2013 US10 (Catalina) w czwartym tygodniu lutego 2016 roku.jpg [ 69.15 KiB | Przeglądane 5610 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:45 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Wszechświat w Twoim domu
Wyobraź sobie, że pauzujesz film i zaczynasz pisać maila. W tym czasie na Twoim komputerze uruchamiają się skomplikowane obliczenia, dzięki którym naukowcy mogą przewidzieć losy żarłocznych czarnych dziur i ogromnych galaktyk. Brzmi jak z amerykańskiego science-fiction? Jednak tak właśnie wygląda nowy projekt polskich astronomów z Uniwersytetu Warszawskiego - Universe@Home.

Jak mówią pracujący nad nim naukowcy, projekt łączy dwie grupy ludzi. Pierwsza to badacze, którzy potrzebują narzędzia do wykonywania złożonych symulacji. Druga - zainteresowani internauci, którzy pragną pomóc w rozwoju nauki, korzystając z możliwości swoich komputerów. A są one naprawdę potężne.

Kiedy przeglądamy Facebooka czy rozmawiamy z przyjaciółmi, nasz komputer nudzi się. Zwykle wykorzystujemy bowiem tylko kilka procent jego mocy obliczeniowej – reszta pozostaje bezużyteczna. Jednak wystarczy, że połączymy siły z innymi ochotnikami na całym świecie, a stanie się czymś na wagę złota. Kilka tysięcy komputerów biorących udział w projekcie działa jak klaster komputerowy wart miliony złotych!

Wszystko opiera się na platformie BOINC, z której korzysta też m.in. SETI@Home - poszukiwania pozaziemskiej inteligencji, które na dobre już zapisały się w kulturze. BOINC łączy użytkowników z wieloma grupami badaczy na całym świecie, a teraz po raz pierwszy wspiera polski projekt naukowy.

Warszawscy naukowcy, korzystając z tak uzyskanej mocy obliczeniowej, mogą na przykład symulować ewolucję całych galaktyk na przestrzeni milionów lat. Obiektem badań Universe@Home są też wysyłające niezwykle energetyczne promieniowanie źródła rentgenowskie. W ich skład wchodzą zwarte i masywne obiekty, pozostałe po śmierci gwiazd, takie jak czarne dziury czy gwiazdy neutronowe.

Co więcej, Universe@Home już od dawna wykonuje symulacje potencjalnych obserwacji fal grawitacyjnych! Ma to pomóc w przygotowywaniu prawdziwych programów detekcji i dostarczyć cenne wskazówki obserwatorom.

A jak to wszystko wygląda z perspektywy użytkownika? Już po kilku kliknięciach program bez naszej interwencji radzi sobie z odbieraniem danych i zarządzaniem zadaniami. Można spokojnie o nim zapomnieć, ponieważ nie spowalnia naszych działań - sam wstrzymuje obliczenia, gdy procesor jest zajęty, na przykład podczas gier komputerowych. Nagrodą są za to wygaszacze, dzięki którym można śledzić postępy obliczeń (i mieć satysfakcję, że choćby leżąc przez cały dzień w łóżku, zrobiło się coś dla rozwoju nauki!).

Nic więc dziwnego, że inicjatywa rozrasta się - w tej chwili bierze w niej udział już ponad 7 tys. użytkowników. Co ciekawe, najwięcej pochodzi ze Stanów Zjednoczonych.

I my zachęcamy do dołączenia! Można to zrobić na stronie projektu: http://universeathome.pl/

Dodała: Zosia Kaczmarek
Uaktualniła: Zosia Kaczmarek

Źródło: Nauka w Polsce - PAP
http://news.astronet.pl/7759


Załączniki:
Wszechświat w Twoim domu.jpg
Wszechświat w Twoim domu.jpg [ 29.64 KiB | Przeglądane 5609 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:47 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Bliski przelot asteroidy w pobliżu Ziemi
admin
Ostatniej nocy w pobliżu Ziemi przeleciała asteroida 1999 VF22, która jest wielkości dużego wieżowca. Zgodnie z Minor Planet Center Międzynarodowej Unii Astronomicznej, stanowi ona potencjalne zagrożenie dla Ziemi.
Obiekt ten został, wymieniony jako potencjalnie niebezpieczne. Jednak NASA uspokaja, że obiekt ten zwykle mija naszą planetę w dość bezpiecznej odległości od Ziemi, na przykład 14 milionów kilometrów od Ziemi, co jest około 37 razy większą odległością niż średni dystans pomiędzy Ziemią, a Księżycem.
Asteroida 1999 VF22 została odkryta przez naukowców pracujących na teleskopach pracujących w ramach Catalina Sky Survey. Po raz pierwszy zaobserwowano to ciało niebieskie w 1999 roku. Od tego czasu dowiedzieliśmy się, że jego średnicy, może wynosić od 140 do 450 metrów.
Źródło:
http://ria.ru/science/20160219/1377206801.html
http://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/bli ... lizu-ziemi


Załączniki:
Bliski przelot asteroidy w pobliżu Ziemi.jpg
Bliski przelot asteroidy w pobliżu Ziemi.jpg [ 95.14 KiB | Przeglądane 5609 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:48 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Bo do tanga trzeba... trojga?
NASA opublikowała zdjęcie, na którym sondzie Cassini udało się uchwycić aż trzy z księżyców Saturna - Tetydę, Enceladusa i Mimasa. Widać na nim także fragment charakterystycznych, otaczających planetę pierścieni. Sonda wykonała to zdjęcie z pomocą kamery długoogniskowej 3 grudnia ubiegłego roku, pod kątem 0,4 stopnia względem płaszczyzny pierścieni.
Największy z tych księżyców, Tetydę, o średnicy 1062 kilometrów widzimy powyżej pierścieni z odległości 1,9 miliona kilometrów. Widoczny w środku Enceladus, o średnicy 504 kilometrów, znajdował się w chwili wykonania zdjęcia w odległości 1,35 miliona kilometrów. Najmniejszy z trójki Mimas ma niespełna 400 kilometrów średnicy. Widzimy go najniżej, z odległości około 1,7 miliona kilometrów.
Grzegorz Jasiński

http://www.rmf24.pl/nauka/news-bo-do-ta ... Id,2149593


Załączniki:
Bo do tanga trzeba.jpg
Bo do tanga trzeba.jpg [ 28.3 KiB | Przeglądane 5609 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:50 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Poznań/ W meteorycie Morasko odkryto dwa nowe minerały
Dwa niespotykane na Ziemi minerały odkryli naukowcy w znalezionym na terenie Poznania meteorycie Morasko. Nowe fosforany noszą nazwy: moraskoit i czochralskiit.
Nowe minerały rozszerzają listę kilkunastu fosforanów znanych wcześniej z meteorytów i innych obiektów pozaziemskich.

Nazwa pierwszego minerału pochodzi od nazwy dawnej miejscowości Morasko (obecnie północna część Poznania), gdzie od ponad 100 lat znajdowane są fragmenty meteorytu żelaznego. Drugi minerał został nazwany na cześć polskiego metalurga, chemika i krystalografa Jana Czochralskiego (1885–1953). Jest on autorem metody syntetycznego otrzymywania kryształów krzemu, którą stosuje się przy produkcji mikroprocesorów.

Odkrycia udało się dokonać dzięki współpracy naukowców z ośrodków uniwersyteckich w Poznaniu, Sosnowcu, Wrocławiu i Krakowie.

Jak powiedział w poniedziałek PAP prof. Andrzej Muszyński z Instytutu Geologii Wydziału Nauk Geograficznych i Geologicznych Uniwersytetu im Adama Mickiewicza w Poznaniu, minerały są niewidoczne gołym okiem; są wielkości części milimetra. Badania nad oboma minerałami trwają od kilku lat.

„Oba fosforany mają niespotykany skład. Znaleziono je w specjalnych strukturach w meteorycie, niewielkich bąbelkach w masie stopu żelazowo-niklowego, które nazywamy nodulami. Gdy zauważyliśmy ich obecność, zaczęliśmy to badać z kolegami z Uniwersytetu Śląskiego na mikrosondzie elektronowej. Do pomocy przy badaniach zaprosiliśmy fizyków i chemików” – powiedział PAP prof. Muszyński

Jak wyjaśnił, nowe struktury mogą się przydać do tworzenia nowych kompozytów. „Gdy odkrywa się nową strukturę, od razu sprawdza się, do czego może być ona przydatna. Takie badania już są prowadzone” – powiedział.

Obydwa nowe fosforany zostały oficjalnie zatwierdzone jako nowe minerały przez Komisję Nazewnictwa i Klasyfikacji Nowych Minerałów Międzynarodowej Asocjacji Mineralogicznej (CNMNC IMA).

Prof. Muszyński wyjaśnił, że fosforany są głównym nośnikiem fosforu w materii kosmicznej, zainteresowanie nimi wynika m.in. z ważnej roli, jaką miał pełnić fosfor przy powstaniu życia w Układzie Słonecznym.

Meteoryt Morasko to największy deszcz meteorytów żelaznych w Europie, który miał miejsce ok. 5 tys. lat temu. Jest zaklasyfikowany do głównej grupy meteorytów żelaznych. Składa się w głównej masie z metalicznego żelaza ze znaczną zawartością niklu. W metalu spotyka się owalne nodule wielkości do kilku centymetrów, zbudowane głównie z grafitu i troilitu, które dodatkowo zawierają kilkanaście innych rzadkich minerałów, w tym również minerałów niespotykanych na Ziemi.

Naukowcy szacują masę dotąd znalezionego materiału na około 1,8 tys. kg. Ciągle znajdowane są duże fragmenty. Największym do tej pory okazem jest znaleziony w 2012 roku meteoryt ważący po oczyszczeniu 261,2 kg.

PAP - Nauka w Polsce

rpo/ mhr/
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/ ... eraly.html


Załączniki:
W meteorycie Morasko odkryto dwa nowe minerały.jpg
W meteorycie Morasko odkryto dwa nowe minerały.jpg [ 25.67 KiB | Przeglądane 5609 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:52 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Charon mógł mieć podpowierzchniowy ocean
Wysłane przez czart

Największy z księżyców Plutona - Charon - mógł posiadać dawno temu ocean pod swoją powierzchnią. Naukowcy przypuszczają tak na podstawie analizy zdjęć powierzchni Charona. Zdjęcia nadesłała sonda New Horizons.

Amerykańska sonda sonda New Horizons wykonała zdjęcia Charona podczas swojego zbliżenia do Plutona w lipcu 2015 r. Naukowcy z NASA analizują kolejne nadsyłane przez sondę dane, które zebrała podczas tego przelotu. Ostatnio NASA pokazała zdjęcia powierzchni Charona, na których widać wiele struktur tektonicznych, takich jak wzniesienia, skarpy, wąwozy. Badacze uważają, że krajobraz ten wskazuje a to, iż Charon kiedyś zwiększył swoje rozmiary, a to skutki rozciągania jego powierzchni.

Wiadomo, że zewnętrzną warstwę Charona stanowi przede wszystkie lód wodny. Ale gdy ten księżyc Plutona był młodszy, mógł być cieplejszy niż teraz. Rozpad pierwiastków radioaktywnych i wewnętrzne ciepło obiektu mogły stopić lód i w ten sposób wytworzyć pod powierzchnią ocean. Później, gdy Charon ulegał stopniowemu ochłodzeniu, lód ponownie zamarzł i spowodował rozepchnięcie powierzchni (objętość lodu jest większa niż objętość wody).

NASA pokazała zdjęcie fragmentu powierzchni Charona, które obejmuje obszar 386 km na 175 km z rozdzielczości 394 metrów na piksel. Wykonano je z odległości 78700 km, jeszcze przed największym zbliżeniem sondy do Charona. Na zdjęciu widać strukturę o nieoficjalnej nazwie Serenity Chasma, która stanowi fragment wielkiego równikowego pasa z przepaściami o głębokościach nawet do 7,5 kilometra. Pas ten jest jednym z najdłuższych systemów "przepaści" w całym Układzie Słonecznym, bowiem rozciąga się na około 1800 km. Dla porównania Wielki Kanion w USA ma 446 kilometrów długości i głębokość 1,6 kilometra.

Na załączonej ilustracji mamy fotografie tego samego fragmentu, z tym że dolna jest w sztucznych kolorach, które pokazują różne struktury topologiczne.

Więcej informacji:
• Pluto’s ‘Hulk-like’ Moon Charon: A Possible Ancient Ocean?

Źródło: NASA
http://www.urania.edu.pl/wiadomosci/cha ... -2211.html


Załączniki:
Charon mógł mieć podpowierzchniowy ocean.jpg
Charon mógł mieć podpowierzchniowy ocean.jpg [ 41.35 KiB | Przeglądane 5609 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:54 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Powstało pierwsze miasto ciemnego nieba w Europie
Wysłane przez Iwanicki
Szkockie miasto Moffat uzyskało oficjalny status międzynarodowej społeczności ciemnego nieba przyznawany przez International Dark Sky Association (IDA), jako pierwsza miejscowość spoza Ameryki Północnej.

Moffat liczy 2,5 tysiąca mieszkańców i położone jest w południowej części Szkocji, nad rzeką Annan. Zlokalizowane jest w regionie Dumfries and Galloway i leży godzinę drogi od pierwszego brytyjskiego parku ciemnego nieba Galloway Forest. Moffat było niegdyś ośrodkiem spa i dzisiaj podtrzymuje swoją turystyczną funkcję. Na jego obszarze spotkać można m.in. Star Hotel, który figuruje w Księdze Rekordów Guinnessa jako najwęższy hotel na świecie.

Ochrona ciemnego nieba w Moffat zapoczątkowana została trzy lata temu i dzięki rządowym funduszom przez ten czas zmodernizowano oświetlenie uliczne oraz iluminację zewnętrzną budynków publicznych na bardziej przyjazne krajobrazowi ciemnego nieba. Zabieg ten pozwolił na zmniejszenie zanieczyszczenia świetlnego w każdym z dziesięciu punktów pomiarowych (pomiary prowadzono miernikiem SQM-L) od 0,06 mag/arcsek2 w okolicach pola golfowego do 1,29 mag/arcsec2 w pobliżu parku otaczającego Kościół Św. Andrzeja. Nocne niebo na terenie Moffat charakteryzuje się jasnością wynoszącą między 20,7 a 21,4 mag/arcsec2.

Lokalni działacze uważają, że walory ciemnego nieba będą przyciągały do miasteczka większą część turystów niż dotychczas, zwłaszcza w sezonie zimowym. Snują również ambitne plany na objęcie ochroną ciemnego nieba całego regionu Dumfries and Galloway, co utworzyłoby bezprecedensowe "Hrabstwo Ciemnego Nieba" o powierzchni ponad 6 tys. kilometrów kwadratowych.

Obszar ochrony ciemnego nieba w Moffat (z ang. dark sky community) jest trzecim tego typu obszarem w Europie (a pierwszym miastem), po objęciu podobną ochroną wysp Sark i Coll odpowiednio w 2011 i 2013 roku. Oprócz Moffat IDA uhonorowała wcześniej tym mianem 10 innych miasteczek na świecie, przy czym 9 znajduje się w Stanach Zjednoczonych, a jedno w Kanadzie. Polską miejscowością, którą jest najbliższa spełnienia kryteriów IDA jest Sopotnia Wielka na Żywiecczyźnie, gdzie członkowie Stowarzyszenia Polaris OPP od lat prowadzą walkę z zanieczyszczeniem świetlnym.

Dotychczas oprócz tzw. społeczności ciemnego nieba istnieje również kilkadziesiąt parków i rezerwatów ciemnego nieba na wszystkich kontynentach (poza Antarktydą), głownie w Ameryce Północnej i Europie.

Więcej informacji:
• Wniosek Moffat do IDA o przyznanie statusu dark sky community
• Dział tematyczny o zanieczyszczeniu świetlnym w portalu Uranii

Źródło: IDA

Opracowanie:
Grzegorz Iwanicki
http://www.urania.edu.pl/wiadomosci/pow ... -2212.html


Załączniki:
Powstało pierwsze miasto ciemnego nieba w Europie.jpg
Powstało pierwsze miasto ciemnego nieba w Europie.jpg [ 33.96 KiB | Przeglądane 5609 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:55 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
"Słyszysz to? Ten gwizd?". Dziwna muzyka z kosmosu tajna przez 40 lat. Teraz publikują taśmy
W 1969 roku, podczas misji Apollo 10, astronauci lecący nad ciemną stroną Księżyca przez ponad godzinę słyszeli w słuchawkach dziwne dźwięki. Były na tyle niezwykłe, że astronauci zastanawiali się, czy powiedzieć o nich centrum dowodzenia. Teraz taśma została ujawniona.
Załoga Apollo 10 w składzie Thomas P. Stafford, John W. Young i Eugene A. Cernan w 1969 r. poruszała się po orbicie Księżyca. Kiedy znalazła się nad tzw. ciemną stroną, statek kosmiczny nie miał kontaktu radiowego z Ziemią przez około godzinę. Nikt z kontrolujących misję nie mógł ani widzieć, ani słyszeć tego, co działo się wewnątrz statku.
O tym, że istnieje taśma z zapisem zdarzenia, poinformowano dopiero w 2008 r. Od tamtej pory wszyscy zastanawiają się, czym była ta muzyka, skoro NASA postanowiła ukrywać ją przez cztery dekady. Teraz jednak agencja kosmiczna udostępnia opinii publicznej, za pośrednictwem jednej z amerykańskich telewizji, nagranie.
W rozmowie między trzema astronautami słychać stwierdzenia:
"To brzmi jak, no wiesz, muzyka z kosmosu."
"Słyszysz to? Ten gwizd?"
"To rzeczywiście dziwna muzyka."
Te dźwięki przechodziły przez ich słuchawki jako transmisja radiowa.
Powiedzieć czy nie?
"Koncert" trwał prawie godzinę, a na chwilę przed tym, jak astronauci odzyskali łączność radiową z Ziemią, dyskutowali, czy powiedzieć o tym centrum dowodzenia:
"To niewiarygodne! Wiesz?"


"Czy mamy im o tym powiedzieć?"


"Nie wiem. Musimy to przemyśleć."
Hipotezy
- Załoga Apollo 10 była przyzwyczajona do tego rodzaju hałasu. Logika podpowiada mi, że jeśli było tam coś zarejestrowane, to było prawdziwe - mówi Al Worden, astronauta Apollo 15. I dodaje, że NASA odmówiłaby udostępnienia tej informacji opinii publicznej, jeśli uważałaby, że nie jest to w interesie społeczeństwa. - Jeśli jesteś w pobliżu Księżyca i słyszysz jakiś dziwny szum w radiu, i wiesz, że nie pochodzi on z Ziemi, co ewentualnie możesz sobie pomyśleć? - zastanawia się Worden.
Istnieje jeszcze jedna, bardzo przyziemna hipoteza tej kosmicznej muzyki. Michael Collins, pilot Apollo 11, który samodzielnie latał nad ciemną stroną Księżyca, również słyszał dziwne dźwięki w słuchawkach, co dokładnie opisał w swojej książce.
"Technicy radiowi mieli gotowe wyjaśnienie. To było zakłócenie między radiostacjami w statku kosmicznym", wyjaśnia w publikacji.
Źródło: Huffington Post, NASA
Autor: mar/map
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 0,1,0.html


Załączniki:
Słyszysz to.jpg
Słyszysz to.jpg [ 116.68 KiB | Przeglądane 5609 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: wtorek, 23 lutego 2016, 09:58 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Żelazne meteoryty pod lodem Antarktydy
Lód Antarktydy z pewnością skrywa wiele tajemnic. Ostatnio we wschodniej części tego lodowego kontynentu naukowcy odkryli największy kanion na świecie. Teraz nowe, eksperymentalne badania sugerują, że na Antarktydzie mogą znajdować się żelazne meteoryty i to nie głębiej niż pół metra pod powierzchnią lodu. Być może kryją one historię utworzenia się Układu Słonecznego.
Antarktyda jest świetnym miejscem do "zbierania" meteorytów z dwóch powodów. Przede wszystkim odłamki kosmicznych skał są zazwyczaj ciemne, więc łatwo je odnaleźć na bezkresnych lodowych równinach południowego kontynentu. Poza tym stare meteoryty, które dawno temu znalazły się pod powierzchnią lodu, przemieszczają się w stronę jego powierzchni. Dzieje się tak, gdy lodowiec nagle zwolni i jego część zostaje wypychana do góry. Dzięki temu meteoryty skupiają się na powierzchni lodu, zazwyczaj w pobliżu pasm górskich, w miejscach nazywanych "meteorite stranding zones" (tłum. strefy meteorytów na mieliźnie).
Ponad 60 proc. próbek z Antarktydy
Nic więc dziwnego, że około 35 tys. próbek meteorytów zebrano na Antarktydzie. To ponad dwie trzecie wszystkich takich próbek zebranych na świecie. Wiele fragmentów skał, znalezionych na lodowym kontynencie, pochodzi z Księżyca i Marsa. Choć według najnowszych badań meteoryty żelazne są znacznie rzadsze niż kamienne.
Oba te typy kosmicznych skał powinny być rozłożone na Ziemi równomiernie, w związku z czym mała ilość żelaznych meteorytów długo zastanawiała naukowców. Żeby rozwiązać tę zagadkę, badacze z brytyjskiej uczelni University of Manchester postanowili zbadać problem i sprawdzić czy żelazne meteoryty mogą ukrywać się pod lodem.
Eksperyment naukowy
Naukowcy umieścili dwa kuliste meteoryty, jeden kamienny, a drugi bogaty w żelazo, w bryłach lodu, znajdujących się w komorach z regulowaną temperaturą. Następnie naświetlano je za pomocą lampy, symulującej światło słoneczne na Antarktydzie.
Choć obie próbki rozgrzewały się tak, że były w stanie stopić otaczający je lód, żelazny meteoryt zanurzał się w lodzie o 1,6 raza szybciej niż kamienny. Metale zawarte w żelaznym odłamku sprawiają, że bardziej efektywnie przewodzi on ciepło, stąd wokół niego topi się więcej lodu. To sprawia, że żelazne meteoryty zapadają się głębiej w lód.
Warstwa meteorytów pod lodem
Aby potwierdzić eksperymentalne badania, naukowcy ustawili nasłonecznianie lodu na warunki panujące na górze Frontier Mountain, która jest znaną "pułapką" dla meteorytów. Symulacje komputerowe wykazały, że kamienne odłamki prawie zawsze pojawią się na lodzie, a żelazne pozostaną uwięzione pod jego powierzchnią. Wniosek, płynący z badań, jest taki, że pod powierzchnią antarktycznego lodu znajduje się warstwa żelaznych meteorytów.
- Każdy z tych żelaznych meteorytów może potencjalnie przedstawiać wewnętrzną strukturę protoplanety, która nigdy nie osiągnęła pełnego rozmiaru - mówi Katherine Joy, jedna z autorek badań. - To oznacza, że gdy je odnajdziemy, możemy uzyskać dostęp do rdzeni ciał planetarnych, które już nie istnieją - dodaje.
Każdy z odnalezionych meteorytów dostarcza danych o tworzeniu się, ewolucji i niszczeniu niektórych z najmłodszych obiektów w Układzie Słonecznym.
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 6,1,0.html


Załączniki:
Żelazne meteoryty pod lodem Antarktydy.jpg
Żelazne meteoryty pod lodem Antarktydy.jpg [ 85.25 KiB | Przeglądane 5609 razy ]
Żelazne meteoryty pod lodem Antarktydy2.jpg
Żelazne meteoryty pod lodem Antarktydy2.jpg [ 40.37 KiB | Przeglądane 5609 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: środa, 24 lutego 2016, 08:40 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Asteroida zbliży się do Ziemi. Być może naprawdę mocno
Na początku marca asteroida 2013 TX68, która ma do 52 metrów długości, zbliży się do Ziemi. Naukowcy nie wiedzą, w jakiej odległości od nas będzie.
Obiekt przemieszcza się z prędkością 54,7 tys. km/h i zbliży się do Ziemi 7 marca. Astronomowie zgadzają się co do tego, że ogromna skała nie uderzy w naszą planetę, nie są jednak pewni jak blisko niej przeleci.
- Może być tak blisko jak 32 tys. km lub tak daleko jak 16 mln km, więc to dość duża rozbieżność - mówi astronom Gerald McKeegan.
Może pochodzić z pasa planetoid
McKeegan potwierdził istnienie asteroidy 2013 TX68 w Centrum Naukowo-Kosmicznym Chabota w Oakland, po tym, jak 13 października 2013 roku odkrył ją zespół naukowców w Arizonie. Badacz twierdzi, że asteroida może pochodzić z pasa planetoid znajdującego się pomiędzy Jowiszem i Marsem oraz że zbliża się do Ziemi raz na kilka lat. Jednak tym razem przeleci bardzo blisko nas.
Asteroida 2013 TX68 ma od 24 do 52 metrów długości i minie Ziemię pomiędzy godz. 14.30 7 marca a godz. 1.06 8 marca naszego czasu.
A gdyby jednak?
Naukowcy z instytutu badawczego Lawrence Livermore National Laboratory mają oni rewolucyjny plan w przypadku, gdyby asteroida zmieniła nieco swój kurs. Chcą wystrzelić w jej stronę statek kosmiczny.
Według badaczy, istnieje 14 tys. obiektów, które są blisko Ziemi. Ponad 40 ton skał dochodzących do rozmiarów pięści spada codziennie na Ziemię, jednak nie docierają one na powierzchnię, bo spalają się w naszej atmosferze. Tyle, że to są małe fragmenty kosmicznych skał. Gdyby w Ziemię uderzyła asteroida wielkości 2013 TX68, wyrządziłaby wiele szkód. Zdaniem McKeegana byłyby one podobne do tych, które spowodował meteor w Rosji w 2013 roku.
- Ponieważ eksplodował on na niebie, fala uderzeniowa po wybuchu wywołała wiele szkód i raniła kilka osób - mówi McKeegan.
Skoro asteroida w nas nie uderzy, pozostaje nam jej obserwacja. Naukowcy z Centrum Naukowo-Kosmicznego Chabota twierdzą, że najlepsza szansa na zaobserwowanie kosmicznej skały będzie na około tydzień przed 7 marca.
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... ,0.htmlzie


Załączniki:
2016-02-24_08h37_41.jpg
2016-02-24_08h37_41.jpg [ 38.78 KiB | Przeglądane 5601 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: środa, 24 lutego 2016, 08:41 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Piach z Sahary przykrył niebo nad Hiszpanią. Niedawno trafił nad Polskę
Piasek znad Sahary przykrył niebo nad Hiszpanią. Zjawisko było doskonale widać z kosmosu. W Pirenejach stoki pokryły się brunatną barwą. Co ciekawe - tydzień temu saharyjski pył pojawił się w Polsce.
Półwysep Iberyjski zrobił się pomarańczowy od saharyjskiego piachu. Przez kilka dni Hiszpanie doświadczali tego, co w ich języku nazywa się kalima, a po polsku brzmi - warstwa powietrza saharyjskiego.
Czym jest calima?
To napływ bardzo suchego powietrza znad Afryki Północnej na wilgotne powietrze blisko powierzchni Oceanu Atlantyckiego. Ta sucha warstwa formuje się nad Saharą, gdzie rozpościera się na kilka kilometrów od powierzchni Ziemi. Zawiera piasek pochodzący z burz piaskowych powstałych nad pustynią. Ten piasek potrafi tak szczelnie przykryć niebo, że ledwo można dostrzec słońce.
Osadza się na budynkach i samochodach. Potrafi powodować problemy z oddychaniem zwłaszcza u dzieci i osób starszych. Jest też dobra strona calimy. Podnosi temperaturę powietrza i zawiera składniki odżywcze i minerały, które korzystnie wpływają na glebę i wodę morską.
Tym razem piasek znad Sahary dostał się nie tylko na południe Półwyspu Iberyjskiego, gdzie zazwyczaj kończy swoją wędrówkę, ale widać go było nawet nad Madrytem, a w Pirenejach zabarwił stoki na pomarańczowo.
Calima w Polsce
Saharyjski piasek dotarł w zeszłym tygodniu także do Polski. A to za sprawą specyficznego układu ciśnień nad Europą. Dał on szansę na napływ ciepłego powietrza z południa, a z nim również saharyjskiego pyłu.
Calima w Ameryce
Calima potrafi przywędrować nie tylko do Europy Środkowej. Jest w stanie nawet przemierzyć Atlantyk. To bardzo ciekawe zjawisko sfotografowały amerykańskie satelity.
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 9,1,0.html


Załączniki:
2016-02-24_08h35_59.jpg
2016-02-24_08h35_59.jpg [ 51.53 KiB | Przeglądane 5601 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: środa, 24 lutego 2016, 08:54 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
NASA przedstawia nowy teleskop orbitalny
Artykuł napisał Dawid Maksymowski.
Po wielu latach wstępnych badań, NASA ogłosiła formalne rozpoczęcie prac nad misją wynoszącą na orbitę potężny teleskop kosmiczny. WFIRST (The Wide Field Infrared Survey Telescope) będzie badał szerokie obszary nieba w podczerwieni, poszukując odpowiedzi na fundamentalne pytania dotyczące struktury i ewolucji Wszechświata trapiące naukowców oraz poszerzając naszą wiedzę dotyczącą planet pozasłonecznych.
Teleskop o średnicy 2,4m ma wykonywać zdjęcia z dokładnością porównywaną do tych, pochodzących z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a, lecz ze 100-krotnie większym polem widzenia. Pozwoli to naukowcom bliżej poznać tajemnicę ciemnej materii. Jego uruchomienie zostało zaplanowane na połowę lat 20-tych aktualnego wieku i jest główną misją Agencji zaraz po wyniesieniu na orbitę Teleskopu Kosmicznego Jamesa Webba w 2018r.

WFIRST będzie zaopatrzony w koronograf – przyrząd astronomiczny umożliwiający odcięcie światła pochodzącego z pojedynczej gwiazdy tak, aby można było przyglądać się chłodnym i ciemnym planetom znajdującym się w jej sąsiedztwie. Dzięki temu teleskop będzie mógł zintensyfikować poszukiwania egzoplanet poprzez monitorowanie okolic najjaśniejszych gwiazd, bezpośrednio obserwując atmosferę planet znajdujących się w ich sąsiedztwie. WFIRST dopełni pracę rozpoczętą przez Teleskop Kosmiczny Kepler.

WFIRST będzie również grał znaczącą rolę w zrozumieniu natury ciemnej materii i ciemnej energii. Stanowią one razem ok. 95% zasobów energetycznych Wszechświata, a WFIRST ma nadzieję rzucić na nie nieco światła, ukazując, w jaki sposób galaktyki są rozmieszczone we Wszechświecie i jak szybko oddalają się od siebie, pomagając tym samym w poznawaniu charakteru ciemnych komponentów naszego kosmosu.

Naukowcy twierdzą, że WFIRST może otworzyć nasze oczy na piękno Wszechświata tak, jak zrobił to teleskop Hubble’a. „Ta misja w wyjątkowy sposób wiąże zdolność odkrywania i opisywania planet poza naszym Układem Słonecznym z czułością i optyką umożliwiającą oglądanie głębokiego i szerokiego nieba w stronę poznania nierozwikłanych tajemnic ciemnej energii i ciemnej materii” – dodają.

W dodatku, do tych ekscytujących możliwości poznania ciemnej energii i planet pozasłonecznych, WFIRST zapewni olbrzymie ilości wybornych danych dla wszystkich astronomów. Misja zbada Wszechświat pod kątem najbardziej interesujących obiektów, które się w nim znajdują.

To najlepszy tego typu przyrząd pozwalający na obserwację olbrzymich połaci nieba bez straty na jakości wykonywanych zdjęć. Z niecierpliwością oczekujemy na pierwsze fotografie uzyskane dzięki WFIRST.

Dodała: Redakcja AstroNETu
Uaktualniła: Redakcja AstroNETu

Źródło: NASA - Amerykańska Agencja Kosmiczna
http://news.astronet.pl/7760
Ilustracja przedstawiająca obserwatorium kosmiczne WFIRST.

Dodała: Redakcja AstroNETu

Źródło: NASA


Załączniki:
2016-02-24_08h44_24.jpg
2016-02-24_08h44_24.jpg [ 139.45 KiB | Przeglądane 5599 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Luty 2016
PostNapisane: środa, 24 lutego 2016, 08:56 
Offline
SuperUser
SuperUser
Avatar użytkownika

Dołączył(a): wtorek, 25 sierpnia 2009, 14:22
Posty: 7979
Lokalizacja: Przysietnica: PTMA Warszawa.
Według badań planety takie jak Ziemia są unikalne we Wszechświecie
admin
Dzisiejsi astronomowie zakładają, że oprócz Ziemi, istnieje jakaś skalista planeta o warunkach podobnych do tych na naszej. Szwedzcy naukowcy dowodzą, że nasza planeta jest wyjątkowa i w całym wszechświecie wśród kilkuset trylionów planet, nie ma wielu takich, które byłyby do niej zbliżone. Eksperci twierdzą, że doszli do takiego wniosku po symulacjach w stworzonym na potrzeby analizy modelu komputerowym Wszechświata.

Naukowcy z Uniwersytetu w Uppsali ze Szwecji, pracujący pod przewodnictwem Ericka Zackrissona, stworzyli kosmiczne kompendium planet skalistych istniejących w obserwowalnym Wszechświecie. Do superkomputera wprowadzono wszelkie odkryte galaktyki i ich pozycje, oraz zastosowano na nich znane nam prawa fizyki na temat wzrostu galaktyk, powstawania gwiazd i formowania się planet. Potem przeprowadzono analizę 13,8 mld lat i wynika z niej, że Ziemia jest planetą jedyną w swoim rodzaju.
Naukowcy zdali sobie sprawę, że według wyników symulacji we wczesnym Wszechświecie nie było ani jednej planety podobnej do Ziemi. To spore zaskoczenie, ponieważ 13,8 mld lat temu istniało przynajmniej 700 trylionów planet, które nie były jednak podobne do naszego świata. Oczywiście nie można wykluczyć, że rzekoma unikalność naszej planety jest powodowana niedoskonałościami modelu komputerowego.
Poza tym życie mogło powstać w innych miejscach i ukształtować się zupełnie inaczej niż to na Ziemi. Może zatem błędem jest uporczywe poszukiwanie drugiej Ziemi i lepiej skupić się na poszukiwaniu innego zamieszkałego globu, który nie koniecznie jest podobny do naszego.
Źródło:
http://arxiv.org/pdf/1602.00690v1.pdf
http://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/wed ... echswiecie


Załączniki:
2016-02-24_08h48_39.jpg
2016-02-24_08h48_39.jpg [ 95.43 KiB | Przeglądane 5598 razy ]

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.
Góra
 Zobacz profil  
 
Wyświetl posty nie starsze niż:  Sortuj wg  
Utwórz nowy wątek Odpowiedz w wątku
Przejdź na stronę Poprzednia strona  1, 2, 3, 4, 5, 6  Następna strona

Strefa czasowa: UTC + 2


Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 64 gości


Nie możesz rozpoczynać nowych wątków
Nie możesz odpowiadać w wątkach
Nie możesz edytować swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz dodawać załączników

Szukaj:
Skocz do:  
cron
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
Przyjazne użytkownikom polskie wsparcie phpBB3 - phpBB3.PL