VII Międzynarodowa Konferencja "Astronomia XXI wieku i jej nauczanie"
W dniach od 17 do 19 października 2014 roku organizujemy w Niepołomicach VII Międzynarodową Konferencję poświęconą nauczaniu astronomii.
W tym roku Konferencja połączona jest z jubileuszowymi obchodami 50 – lecia istnienia Młodzieżowego Obserwatorium Astronomicznego w Niepołomicach.
Zapraszamy do udziału - zarejestrować się można pod tym adresem.

Program konferencji
17.X. piątek
16.30 - 17.00 Rozmowy kuluarowe, kawa, herbata, soki
17.00 - 17.15 Otwarcie Konferencji
Sesja Astronomiczna
17.15 - 17.45 - Prof. dr hab. Bożena Czerny
"Co nam przyniesie E-ELT " (European Extremely Large Telescope)
17.45 - 18.15 - Dr hab. Agnieszka Janiuk - "Wiatry z mikrokwazarów"
18.15 - 18.45 - Prof. dr hab. Piotr Życki - "Astronomia wysokich energii i jej nauczanie"
18.45 – 19.15 - Prof. dr hab. Stanisław Zoła - „Egzoplanety”
19.15 - 19.45 - Prof. dr hab. Piotr Flin - "O współczesnym nauczaniu Astronomii"
20.15 - 24.00 - Piknik pod gwiazdami w MOA, ul. Mikołaja Kopernika 2
18.X. sobota
Sesja Naukowo - dydaktyczna
09.00 - 09.30 - Dr Waldemar Ogłoza - "Ziemia planeta której nie znamy"
09.30 - 10.00 - Dr Henryk Brancewicz - "Maurycy Pius Rudzki i Antoni Wilk,
pierwsi krakowscy astrofizycy"
10.00 – 10.30 - Mgr Robert Bury – „ Astroturystyka – nowe projekty”
10.30 - 11.10 Przerwa na kawę, herbatę, soki
11.10 - 11.45 - Dr Bogdan Wszołek - "Rola planetarium w nauczaniu astronomii"
11.50 - 12.30 - Dr hab. Maciej Mikołajewski - " Urania - Postępy Astronomii w procesie nauczania"
12.45- 13.30 - Warsztaty radioastronomiczne dla nauczycieli - prowadzi Dajana Olech
Wizyta w Muzeum - Zamek Królewski
13.30 - 15.00 - Przerwa obiadowa - Restauracja w Zamku królewskim
Uroczysta sesja z okazji 50-lecia MOA
15.15 - 16.00 - Wystąpienie mgr Dominika Pasternaka - Dyrektora MOA
16.00 - 16.30 - Prof. Dr hab. Jerzy Kreiner - „Docent Kazimierz Kordylewski – jakim Go pamiętam”
16.30 – 17.00 – Występ dzieci ze Szkoły Muzycznej w Niepołomicach
17.00 - 17.30 - Przerwa na kawę, herbatę, soki
17.35 - 18.00 – Mgr Monika Maślaniec – „Gwiezdna przygoda najmłodszych astronomów”
18.05 - 18.30 - Obserwacje uczniowskie w MOA – (G.Sęk)
18.30 – 19.00 – Wystąpienie mgr Janusza Mieczysława Jagły - „Moja praca w MOA”
19.00 - 19.30 - Wystąpienie P. Aleksandra Trębacza – „Obserwatorium – jakie pamiętam”
20.00 - Kolacja w MCDS
21.00 - 23.00 - Dyskusja panelowa w MOA
19.X. niedziela
09.30 - wyjazd na wycieczkę naukową do Obserwatorium w Rzepienniku Strzyżewskim,
autobus z ul. Szkolnej obok MOA, powrót ok. godz. 17.00

Więcej informacji znajduje się na stronie Obserwatorium w Niepołomicach.


Źródło: Elżbieta Kuligowska, Adam Michalec
http://orion.pta.edu.pl/vii-miedzynarod ... -nauczanie

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Tajemniczy obiekt na morzu Tytana. "Nauka kocha tajemnice, a to jedna z najciekawszych"
Należąca do NASA sonda Cassini w sierpniu 2014 roku sfotografowała nietypowy obiekt na jednym z mórz na powierzchni Tytana, księżyca planety Saturn. Po raz pierwszy dostrzeżono go w lipcu 2012 r. - Nauka kocha tajemnice, a ten enigmatyczny obiekt, który dostrzegliśmy, jest jedną z najciekawszych - ekscytują się badacze.
Nietypowa formacja, jaką dostrzegła Cassini, pokrywa około 260 kilometrów kwadratowych powierzchni Ligeia Mare, morza na powierzchni Tytana. Radary pokładowe sondy zarejestrowały zjawisko dwukrotnie.
Wynurzając się z głębin
Naukowcy, porównując ze sobą fotografie, dostrzegli znaczne różnice w wyglądzie obserwowanego zjawiska. Tajemnicze "coś" wynurzające się z głębi tytanowego morza zostało pierwszy raz dostrzeżone podczas przelotu Cassini nad księżycem Saturna w lipcu 2012 r. Wcześniejsze zdjęcia nie sugerowały żadnej aktywności mogącej zaowocować takim "tworem".
Podczas późniejszych przelotów naukowcy nie mogli zlokalizować obiektu - niektórzy sugerowali nawet, że jest transparentny. Po raz drugi utrwalono go na fotografii podczas lotu w sierpniu 2014 r. Różnice, jakie zaszły przez ten czas, były widoczne gołym okiem.
Kosmiczna tajemnica
Jednocześnie zespół analizujący fotografie ma stuprocentową pewność, że nietypowy obiekt nie jest żadnym błędem aparatów pomiarowych czy też np. rysą na soczewce obiektywu. Nie jest to również efekt parowania na powierzchni Ligeia Mare.
Pojawiły się sugestie, że zarejestrowana formacja była wynikiem załamania się światła na falującej powierzchni lub że to wydobywająca się na powierzchnię materia pochodząca z głębin księżycowego morza.
"Nauka kocha tajemnice"
- Nauka kocha tajemnice, a ten enigmatyczny obiekt, który dostrzegliśmy, jest jedną z najciekawszych - przyznaje Stephen Wall, kierujący zespołem analizującym pomiary wykonywane przez radary pokładowe Cassini.
Wyjaśnienie może być nieco bardziej egzotyczne i powiązane z zmieniającymi się "porami roku". Obserwacja zachodzących sezonowo zmian jest obecnie priorytetem misji Cassini, przyglądającej się Tytanowi.
Będą się przyglądać
- Mam nadzieję, że będziemy w stanie kontynuować obserwację tego obiektu tak długo, aż zrozumiemy, co się dzieje w głębinach tego obcego morza - dodał badacz.
Źródło: phys.org
Autor: mb/map
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 4,1,0.html
Fotografie wykonane przez Cassini pokazują nietypową formację na Ligeia Mare - morzu Tytana, księżycu Saturna

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Niebo Kopernika zaprasza: "Pierwszy polski satelita naukowy"
Centrum Nauki Kopernik zaprasza 2 października o godz. 19.00 na pokaz pt. PIERWSZY POLSKI SATELITA NAUKOWY. Opowiada Tomasz Zawistowski, koordynator projektu BRITE-PL.
Od listopada 2013 roku na orbicie ziemskiej znajduje się pierwszy polski satelita naukowy BRITE „Lem”. Jak powstawał i w jaki sposób bada najjaśniejsze gwiazdy w naszej Galaktyce? Jakie korzyści dało Polsce zaangażowanie w budowę nano-satelitów (czyli takich, których waga nie przekracza 10 kg)? W jakich okolicznościach logo planetarium Niebo Kopernika poleciało w kosmos?
Tomasz Zawistowski – (Laboratorium Satelitarnych Aplikacji Układów FPGA, Centrum Badań Kosmicznych PAN) jest koordynatorem projektu pierwszych polskich satelitów naukowych (BRITE-PL). Pracował także w NASA Goddard Space Flight Center i prowadził polskie biura uznanych firm inżynierskich takich jak Exponent oraz MSC Software.
Przeczytaj wywiad z Tomaszem Zawistowskim! >>> »
Bilety w cenie 13-18 zł dostępne na stronie www.bilety.kopernik.org.pl lub w kasie planetarium. Więcej informacji na www.niebokopernika.pl.
Dodał: Dominik Gronkiewicz
http://news.astronet.pl/7502

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Dzikie kaczki w locie przez gromadę otwartą gwiazd
Instrument Wide Field Imager na 2,2-metrowym teleskopie MPG/ESO w należącym do Obserwatorium ESO La Silla w Chile posłużył do uzyskania pięknego, usianego niebieskimi gwiazdami, zdjęcia bogatej gromady otwartej gwiazd znanej jako Messier 11, a także pod określeniami NGC 6705 i Gromada Dzika Kaczka.
Messier 11 jest gromadą otwartą, czasami określają także jako gromada galaktyczna, położoną około 6000 lat od nas w kierunku gwiazdozbioru Tarczy. Po raz pierwszy odkrył ją w 1681 r. w Obserwatorium Berlińskim niemiecki astronom Gottfried Kirch. Przez jego teleskop widać było tylko rozmytą plamkę. W roku 1733 w plamce dostrzeżono pierwsze indywidualne gwiazdy, a dokonał tego wielebny William Derham w Anglii, natomiast Charles Messier dodał gromadę w 1764 roku do swojego słynnego katalogu.
Messier był łowcą komet i katalog postanowił opracować z powodu częstych obserwacji stałych, rozmytych obiektów, które wyglądały jak komety (na przykład obiektów, które obecnie nazywamy gromadami, galaktykami i mgławicami). Chciał je spisać, aby unikać przypadkowych obserwacji ponownie i mylenia z potencjalnymi nowymi kometami. Opisywana gromada została zanotowana jako jedenasty taki obiekt, stąd jej nazwa Messier 11.
Gromady otwarte zazwyczaj znajdują się w ramionach spiralnych galaktyk, albo w gęstszych obszarach galaktyk nieregularnych, w których nadal zachodzą procesy powstawania gwiazd. Messier 11 jest jedną z najbardziej bogatych gwiazdy i zwartych gromad otwartych. Ma prawie 20 lat świetlnych średnicy, a mieści się w niej prawie 3000 gwiazd. Gromady otwarte różnią się od gromad kulistych, te drugie są bardzo gęste, ściśle związane grawitacyjnie i zawierają setki lub tysiące bardzo starych gwiazd, z których niektóre są prawie tak stare jak Wszechświat.
Badanie gromad otwartych jest świetną metodą na testowanie teorii ewolucji gwiazd, gdyż gwiazdy wchodzący w skład takiej gromady powstały z tego samego obłoku gazu i pyłu, są więc bardzo podobne jedna do drugiej – mają prawie ten sam wiek, skład chemiczny i odległość od Ziemi. Różnią się tylko masą, jedne są bardziej masywne i ewoluują znacznie szybciej, a inne mają mniejsze masy i wolniej spalają swoje paliwo wodorowe.
Dzięki temu można wykonywać bezpośrednie porównania pomiędzy różnymi stadiami ewolucji gwiazd w tej samej gromadzie: na przykład, czy gwiazda o wieku 10 milionów lat o masie takiej jak masa Słońca, ewoluuje inaczej niż inna gwiazd w tym samym wieku, ale o połowie mniejszej masie? W tym znaczeniu dzięki gromadom otwartym astronomowie mają coś co można określić jako „warunki laboratoryjne” dla swoich badań.
Ponieważ gwiazdy w gromadach otwartych są luźno związane z pozostałymi, indywidualne obiekty są bardzo podatne na wyrzucenie z całej grupy z powodu efektów grawitacyjnych o sąsiadujących obiektów niebieskich. NGC 6705 ma już co najmniej 250 milionów lat, badacz spodziewają się więc, iż za kilka kolejne miliony lat formacja „klucza dzikich kaczek” rozproszy się, a gromada rozpadnie się i wtopi w otoczenie [1].
Zdjęcie zostało wykonane instrumentem Wide Field Imager na 2,2-metrowym teleskopie MPG/ESO w Obserwatorium Obserwatorium La Silla w północnym Chile.
Uwagi
[1] Alternatywną i bardzo sugestywną nazwą dla NGC 6705 jest: Gromada Dzika Kaczka. Nazwa pochodzi z XIX wieku, gdy gromadę obserwowano za pomocą małych teleskopów i zauważono, iż najjaśniejsze gwiazdy formują na niebie wzór otwartego trójkąta, który przypomina klucz dzikich kaczek lecących po niebie.

Źródło: ESO | Tłumaczenie: Krzysztof Czart
http://orion.pta.edu.pl/dzikie-kaczki-w ... rta-gwiazd
Gromada otwarta gwiazd Messier 11 na zdjęciu z 2,2-metrowego teleskopu MPG/ESO w Obserwatorium La Silla w Chile.
ESO

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

O co NIE pytać astronautki przed lotem w kosmos?
Rosyjską astronautkę Jelenę Serową zdenerwowały seksistowskie pytania, które zadawali jej dziennikarze przed odlotem na Międzynarodową Stację Kosmiczną.
Jelena Serowa to pierwsza Rosjanka na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) i czwarta kobieta, którą Rosja wysłała w kosmos. A o co pytali ją dziennikarze podczas konferencji poprzedzającej odlot? O jej fryzurę i makijaż. Serowa miała prawo się zdenerwować.
W jaki sposób zamierza się pani czesać w kosmosie?
– Czy zabiera pani ze sobą zestaw do robienia makijażu?
Właśnie takie pytania padły podczas konferencji prasowej zorganizowanej przez NASA przed odlotem załogi Ekspedycji 41/42 do ISS. 38-letnia Jelena Serowa ma być mechanikiem pokładowym tej misji. Serowa ma dwa fakultety: tytuł inżyniera zdobyła w Moskiewskim Instytucie Lotnictwa, zaś na Uniwersytecie Moskiewskim zdobyła wykształcenie z zakresu ekonomii.
– Proszę pozwolić i mi zadać pytanie: dlaczego nie są państwo zainteresowani fryzurami moich kolegów? – zdenerwowała się w końcu Serowa, która ma w zanadrzu kilka innych tematów poza pielęgnacją urody. Jej zadaniem, oprócz obsługi technicznej Ekspedycji 41/42, jest wykonanie serii eksperymentów biofizycznych i medycznych związanych z efektami przebywania na orbicie. O to można ją było pytać.
Tym niemniej dziennikarzy interesowało również, czy Serowa nie ma dylematów związanych z sześciomiesięcznym rozstaniem z 11-letnią córką. Komentatorzy zauważyli, że nie pyta się o to zazwyczaj mężczyzn wybierających się w kosmos, mimo że wielu z nich również ma dzieci.
Oto film ukazujący konferencję prasową z udziałem Jeleny Serowej:
Jelena Serowa wraz z kolegami polecieli na Międzynarodową Stację Kosmiczną 25 września 2014 roku. Będą na niej przebywać przez pół roku.
Oto pierwsze ujęcie z orbity:
http://www.crazynauka.pl/pytac-astronau ... em-kosmos/
Jelena Serowa. Fot. YouTube NASA
Ekspedycja 41/42 przed statkiem Sojuz. Od lewej: Amerykanin Barry „Butch” Wilmore oraz Rosjanie Aleksander Samokutiew i Jelena Serova. Fot. RSC Energia/Wikimedia
Jelena Serowa z Walentyną Tiereszkową, pierwszą kobietą, która poleciała w kosmos w 1963 roku. Fot. NASA/Stephanie Stoll

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Konferencja "Astronomia i badania kosmiczne w edukacji" w CBK PAN
Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk oraz Polskie Towarzystwo Miłośników Astronomii organizują 8 listopada 2014 (sobota) jednodniową konferencję poświęconą problemom popularyzacji astronomii i badań kosmicznych. Do udziału zapraszamy nauczycieli przedmiotów ścisłych, edukatorów, popularyzatorów nauki oraz wszystkich entuzjastów nauki i Kosmosu.

Serdecznie zapraszamy!

W imieniu Komitetu Organizacyjnego
Paweł Z. Grochowalski

Więcej informacji i formularz rejestracyjny pod linkiem:
http://www.astroedu.pl/contact.html.
http://orion.pta.edu.pl/konferencja-ast ... -w-cbk-pan

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

NASA pracuje nad projektem przechwytywania asteroid, które mogą zagrażać Ziemi
Amerykańska Agencja Kosmiczna udostępniła plan przechwytywania asteroid, które potencjalnie mogą zagrażać Ziemi. Według projektu, sonda kosmiczna dostarczałaby na orbitę Księżyca obiekt kosmiczny, z którego astronauci pobraliby próbki i dostarczyli na Ziemię.
Amerykańska Agencja Kosmiczna postanowiła stworzyć sondę kosmiczną, która miałaby przechwytywać asteroidy i przenosić je na orbitę Księżyca. Tam zostaliby wysłani astronauci, którzy zbadaliby obiekty. Próbki pobrane przez nich pozwolą poszerzać wiedzę na temat Marsa i Układu Słonecznego. NASA planuje, że próbne loty odbędą się 2020 roku.
Najwyższa technologia napędzania sondy kosmicznej
Solar Electric Propulsion jest zaawansowaną technologią, która będzie ściśle powiązana z misją przechwycenia obiektów. Do sondy kosmicznej będzie wykorzystana technologia paneli słonecznych SEP, która umożliwi transport ładunków o dużych rozmiarach w przestrzeni kosmicznej. Wykorzystanie energii słonecznej, a nie paliw, które są bardzo ciężkie, dałoby możliwość przenoszenia ciężkich obiektów.
Dwie techniki przenoszenia asteroid
NASA pracuje nad dwoma technikami, które pozwolą przechwytywać asteroidy. Pierwsza polega na przesuwaniu bezkontaktowo obiektu tak, by znalazł się na orbicie Księżyca, a drugą opcją jest zamontowanie ramion, które schwytają asteroidę i przeniosą ją do celu. Pod koniec 2014 roku Agencja Kosmiczna wybierze technologię, którą zastosuje podczas misji.
Kluczowa misja
Naukowcy mają nadzieję, że powodzenie przechwytywania pozwoli ludzkości w przyszłości chronić Ziemię przed obiektami kosmicznymi, które znajdują się na kursie kolizyjnym. Potencjalnie misja ta może być również początkiem podróży kosmicznych.
Źródło: TVN Meteo
Autor: mab/mk
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 6,1,0.html

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Dwa zaćmienia, deszcz spadających gwiazd, "kosmiczna randka" Marsa z kometą
Miłośnicy astronomii nie będą się w październiku nudzić, obserwując niebo. W ciągu zaledwie jednego miesiąca będziemy świadkami zaćmienia Księżyca i Słońca, zaś Czerwoną Planetę, doskonale widoczną jeszcze przed zmrokiem tak jak i Saturna, minie kometa znana jako Siding Spring.
• Pierwsze wielkie wydarzenie nastąpi w środku drugiego tygodnia miesiąca, 8 października. Będzie nim drugie tego roku całkowite zaćmienie Księżyca - pierwsze nastąpiło w kwietniu. Naukowcy przewidują, że "spektakl" rozpocznie się o godz. 8.15 czasu uniwersalnego (godz. 10.15 w Polsce).
Zaćmienie Księżyca...
Właściwe show - czyli zupełne zasłonięcie tarczy Srebrnego Globu - nastąpi natomiast o godz. 10.25 czasu uniwersalnego (godz. 12.25 w Polsce). W cieniu satelita Ziemi będzie się znajdował w sumie 59 minut.
Najlepsze warunki do obserwacji będą mieli mieszkańcy Azji-Pacyfiku oraz obu Ameryk. Niestety - obserwatorzy na kontynencie afrykańskim i w Europie będą musieli obejść się smakiem.
... i Słońca
Kolejne zaćmienie nastąpi w czwartek 23 października, gdy na linii Słońce-Ziemia znajdzie się Księżyc. I tym razem szczęściarzami będą mieszkańcy zachodniego regionu Ameryki Północnej.
- Z perspektywy miejscowości Vancouver Księżyc przesłoni 66 proc. dysku gwiazdy w centrum naszego Układu - twierdzi Fred Espenak, ekspert od zaćmień pracujący w NASA. "Show" rozpocznie się o godz. 19.37 czasu uniwersalnego (godz. 21.37 w Polsce) i zakończy o godz. 23.51 czasu uniwersalnego (1.51 w Polsce). Oczywiście my nie zobaczymy tego spektaklu.
Kanadyjczycy zamieszkujący region Nunavut będą mieli najlepsze widoki - z ich perspektywy przesłonięte będzie ponad 80 proc. słonecznej tarczy.
Sporo szans na szczęście
Na początku października na południowym zachodzie nieba, nisko nad horyzontem, będzie można dostrzec Marsa i Saturna jeszcze przed zmrokiem. Jowisza natomiast będzie można dojrzeć dopiero o świcie. Innym rodzajem gwiezdnych atrakcji będą tzw. deszcze spadających gwiazd i znakomite warunki do podziwiania planet naszego Układu Słonecznego.
W tym miesiącu nie zabraknie również okazji do spełniania marzeń wypowiadanych na widok spadającej gwiazdy. Od 2 października do 7 listopada ich rolę przyjmą płonące w ziemskiej atmosferze meteory z roju Orionidów. Maksimum zjawiska wypada 21-22 października - przy sprzyjających warunkach można wówczas naliczyć nawet 20-30 obiektów na godzinę. Uwaga: Orionidy mamę szanse zobaczyć w Polsce.
Bliskie spotkanie
Znakomita widoczność planety Mars, jaka czeka nas w tym miesiącu, astronomów cieszy szczególnie. To ze względu na nadchodzące kosmiczne spotkanie. Zgodnie z obliczeniami 19 października nieopodal planety przeleci kometa Siding Spring. Siding Spring minie Marsa w odległości 132 tys. km. Dla porównania - Księżyc jest od Ziemi oddalony prawie trzy razy bardziej (o 384 400 km).
Źródło: space.com
Autor: mb/map
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 3,1,0.html

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Zdumiewające odkrycie. Ziemia ma drugi księżyc?
Naukowcy w Chile przypadkowo znaleźli niezidentyfikowane dotąd ciało niebieskie w bliskiej odległości od naszej planety. Nowo znaleziony obiekt krąży wokół Ziemi i wygląda jak jego satelita - czytamy na dailymail.co.uk.
"Drugi księżyc", jak nazwano właśnie odkryte ciało niebieskie, to tak naprawdę 150 metrowa asteroida. Okrąża Słońce w 364,92 dni, więc oznacza to, że asteroida zatacza krąg wokół naszej gwiazdy w podobnym czasie co Ziemia. Nowy towarzysz starego, dobrego Księżyca dostał nazwę "2014 OL339".
Rebecca Boyle z popularnego tygodnika naukowego "New Scientist" twierdzi, że "2014 OL339" podróżuje wokół Ziemi już od 775 lat i będzie nadal to robić przez następne 165 lat. Jednak analitycy z hawajskiego uniwersytetu w Manoa już od kilku lat wskazują na duże prawdopodobieństwo, że Ziemia ma więcej niż jeden księżyc.
Na orbicie jest szereg innych skał kosmicznych, które sprawiają wrażenie, jakby krążyły wokół Ziemi. Znajduje się tam też dużo tzw. miniksiężyców, które swobodnie poruszają się wokół naszej planety. Naukowcy mają nadzieje, że uda im się zdobyć próbki materiału z tych obiektów, ponieważ mogą one zawierać cenne materiały, w dużej mierze niezmienione od początku istnienia Układu Słonecznego.
(KS;JS)
http://wiadomosci.onet.pl/nauka/zdumiew ... ezyc/lxnxe

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Teleskopy ujawniły wczesną strukturę olbrzymiej galaktyki
Astronomowie po raz pierwszy ujrzeli najwcześniejsze etapy powstawania masywnej galaktyki. Badany przez nich obszar o nazwie "Sparky" jest gęstym jądrem galaktycznym, które płonie światłem milionów nowo narodzonych gwiazd powstających w niezwykle szybkim tempie.
Odkrycie to było możliwe dzięki połączeniu obserwacji orbitalnymi teleskopami NASA: Hubble'a i Spitzera, Teleskopu Kecka z Mauna Kea na Hawajach oraz Kosmicznego Obserwatorium Herschela należącego do Europejskiej Agencji Kosmicznej ESA.
Typowa, w pełni rozwinięta galaktyka eliptyczna jest pozbawionym znaczących ilości gazu zbiorowiskiem starych gwiazd, które w teorii rozwija się od wewnątrz, począwszy od zwartego, początkowego jądra. Ponieważ jądro zaobserwowanej galaktyki znajduje się bardzo daleko od nas, światło tej galaktyki, które dziś można zaobserwować na Ziemi, w rzeczywistości zostało wysłane około 11 miliardów lat temu, a więc zaledwie 3 miliardy lat po Wielkim Wybuchu.
Choć jego rozmiar stanowi jedynie ułamek wielkości Drogi Mlecznej, to malutkie jądro galaktyczne zawiera już „teraz” dwa razy więcej gwiazd niż ona, a wszystkie te gwiazdy są stłoczone w obszarze liczącym sobie zaledwie 6000 lat świetlnych. Droga Mleczna ma rozmiar rzędu 100 tysięcy lat świetlnych. Naukowcy sądzą, że taki proces tworzenia się jądra był zjawiskiem zachodzącym jedynie w początkach istnienia Wszechświata, gdy był on jako całość bardziej zwarty. Dziś Wszechświat jest na tyle rozproszony, że nie mogą się w nim już tworzyć takie obiekty.
Poza ustaleniem wielkości galaktyki na podstawie danych z Hubble'a zespół naukowców sięgnął też do archiwalnych zdjęć w dalekiej podczerwieni, ze Spitzera i Herschela. To pozwoliło zobaczyć, jak szybko tworzyły się gwiazdy w jądrze galaktyki. Obszar „Sparky” okazał się produkować około 300 gwiazd rocznie. Dla porównania: nasza Droga Mleczna tworzy około 10 gwiazd rocznie.

Astronomowie teoretyzują, że tak szalone tempo narodzin nowych gwiazd mogło być zapoczątkowane strumieniem gazu spływającego do jądra galaktyki powstałym po utworzeniu się tam studni grawitacyjnej złożonej z niewidocznej dla nas, ciemnej materii, działającej niczym rusztowanie dla powstającej galaktyki.

Obserwacje wskazują na to, że galaktyka ta w ogromnym tempie formowała nowe gwiazdy przez ponad miliard lat. Jest prawdopodobne, że to szaleństwo ostatecznie uległo znacznemu spowolnieniu i że w ciągu kolejnych 10 miliardów lat inne, mniejsze galaktyki mogły zlać się z obszarem „Sparky”, dzięki czemu ostatecznie rozwinął się on do postaci olbrzymiej i statecznej galaktyki eliptycznej.
Cały artykuł: E. Nelson et al., A massive galaxy in its core formation phase three billion years after the Big Bang
Źródło: Elżbieta Kuligowska | astronomy.com

http://orion.pta.edu.pl/teleskopy-ujawn ... -galaktyki
Artystyczna wizja burzliwych narodzin gwiazd zachodzących głęboko wewnątrz jądra młodej, dopiero rosnącej galaktyki eliptycznej.
Źródło: NASA/Z. Levay, G. Bacon (STScI)

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Powraca spór o Plutona. Jest planetą, czy nią nie jest?

Okryty przez Amerykanina w 1930 r. Pluton został pozbawiony zaszczytnego miana planety w 2006 r. Od tego czasu w Stanach Zjednoczonych nie cichną głosy, że była to decyzja niesłuszna. W ubiegłym tygodniu odbyła się na Uniwersytecie Harvarda debata w tej sprawie.

24 sierpnia 2006 r. Międzynarodowa Unia Astronomiczna przyjęła nową definicję planety. Według niej to obiekt astronomiczny okrążający gwiazdę lub jej pozostałości, w którego wnętrzu nie zachodzą reakcje termojądrowe, i wystarczająco duży, aby uzyskać prawie kulisty kształt oraz osiągnąć dominację w przestrzeni wokół swojej orbity. Pluton spełnia wszystkie warunki poza ostatnim. Stracił swoje zaszczytne miano i został zdegradowany do grupy "planet karłowatych". Niezmiernie rozżaleni byli Amerykanie.

Nic dziwnego. W 1930 r. Plutona odkrył właśnie amerykański astronom Clyde Tombaugh. Pluton jest co prawda niewielki (liczy sobie zaledwie 2302 km średnicy, czyli ma jedną piątą średnicy Ziemi i jest mniejszy od Księżyca), ale był największym znanym wówczas obiektem astronomicznym poza orbitą ostatniej wówczas planety - Neptuna.

Postęp technologiczny sprawił, że od lat 30 ubiegłego wieku odkryto wiele obiektów transneptunowych, czyli obiegających Słońce poza orbitą Neptuna. W 2002 r. odkryto Quaoar (o średnicy 1240 km), w 2003 r. Sednę (liczącą sobie 900 km), w 2004 r. Orkus (w najszerszym miejscu 1020 km). W 2005 r. okryto Eris i okazało się, że ma ona aż 2326 km średnicy, czyli jest większa od Plutona.

To sprawiło, że część astronomów skłaniała się do tego, aby zaliczyć Eris w poczet planet. Część zaś twierdziła, że powinno być odwrotnie: że to Eris i Pluton wraz z podobnymi obiektami krążącymi za orbitą Neptuna powinny zostać pozbawione tego statusu.

Podobny los miała już za sobą Ceres. Gdy w 1801 r. odkryto nowe ciało obiegające Słońce, okrzyknięto je z początku planetą. Z czasem jednak między orbitami Marsa a Jowisza odkryto dziesiątki obiektów o podobnych rozmiarach i tysiące mniejszych. Licząca sobie 900 km średnicy Ceres przestała być postrzegana jako planeta i oficjalnie stała się planetoidą. Obecnie planetoid nazywanych czasem planetkami lub asteroidami znamy ponad 650 tysięcy.

Co prawda Pluton wyróżnia się w tym gronie tym, że posiada i atmosferę, i dużego satelitę (obiegający Plutona Charon ma średnicę aż 1230 km, czyli ponad połowę średnicy Plutona). Ale satelity posiadają też inne obiekty transneptunowe.

Gdy w 2006 r. po burzliwej dyskusji Międzynarodowa Unia Astronomiczna przyjęła definicję planety, Pluton i cała reszta okolicznych obiektów zaliczone zostały do grona "planet karłowatych". Decyzja ta wzbudziła wiele kontrowersji wśród astronomów przyzwyczajonych do dawnego nazewnictwa. Szczególnie niezadowoleni byli Amerykanie, którzy szczycili się (jedynym) odkryciem planety przez ich rodaka.

Jednak dyskusja o tym, czy Pluton powinien być planetą, co jakiś czas powraca - Amerykanie nie mogą pogodzić się z utratą jedynej planety odkrytej przez ich rodaka. W zeszłym tygodniu w Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics, odbyła się na ten temat debata z udziałem trzech ekspertów, wykładowców, studentów oraz publiczności.

Historyk Owen Gingerich argumentował, że "planeta" jest pojęciem zdefiniowanym kulturowo, a Pluton jest planetą. Gareth Williams z Międzynarodowej Unii Astronomicznej twierdził, że zgodnie oficjalną definicją planetą jest sferyczne ciało, które obiega Słońce i które zdominowało przestrzeń kosmiczną w swojej okolicy, zatem Pluton planetą nie jest.

Trzeci z ekspertów Dimitar Sasselov, szef programu badania planet Uniwersytetu Harvarda, stwierdził zaś, że planetą jest najmniejsze sferyczne skupisko materii, które zostało uformowane wokół gwiazdy lub jej pozostałości i Pluton jest planetą. Publiczność głosowała za jego argumentem. Ponieważ decydujący głos w tej sprawie ma jednak Międzynarodowa Unia Astronomiczna, Pluton oficjalnie nie jest już planetą. Ku rozczarowaniu Ameryki debaty nic w tej kwestii nie zmienią.

Dla zdegradowanego Plutona (i dumy Amerykanów) jest jedna nadzieja. Jeśli definicja planety obejmie posiadanie atmosfery, a wymóg dominacji w przestrzeni wokół orbity zostanie usunięty, Pluton znów stanie się planetą. Cóż, raz już definicje planety zmieniono.

Zapis debaty można obejrzeć w całości na filmie poniżej:


http://wyborcza.pl/1,75476,16748382,Pow ... a_nie.html

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

W Warszawie odbędzie się konferencja „Astronomia i badania kosmiczne w edukacji”
Trwają zapisy na konferencję "Astronomia i badania kosmiczne w edukacji", która odbędzie się 8 listopada br. w Warszawie w Centrum Badań Kosmicznych PAN. Konferencja skierowana jest do popularyzatorów nauki, nauczycieli przedmiotów ścisłych i wszystkich entuzjastów kosmosu.
Organizatorami konferencji są Centrum Badań Kosmicznych PAN (CBK PAN) oraz Polskie Towarzystwo Miłośników Astronomii (PTMA). Udział w konferencji jest bezpłatny. Obecnie przyjmowane są zgłoszenia od osób chętnych. Rejestracja potrwa do momentu wyczerpania liczby wolnych miejsc. Jak informują organizatorzy, obecnie zostało jeszcze około 40 wolnych miejsc.

Organizatorzy zachęcają do udziału szczególnie nauczycieli przedmiotów ścisłych oraz osoby zajmujące się w różny sposób popularyzacją astronomii i badań kosmosu.

Tematyka poruszana podczas konferencji obejmie metody popularyzacji astronomii i badań kosmicznych, problematykę pozyskiwania funduszy na tego typu działania, możliwości udziału w projektach międzynarodowych, a także nowe formy edukacji oraz wymianę doświadczeń między uczestnikami.

Na liście prelegentów znajdą się osoby zajmujące się edukacją i popularyzacją w Centrum Badań Kosmicznych PAN, Centrum Nauki Kopernik, kujawsko-pomorskich astrobazach, Polskim Towarzystwie Miłośników Astronomii, Fundacji Nicolaus Copernicus oraz doświadczeni nauczyciele. Dodatkowo każdy uczestnik będzie mógł zaprezentować plakat przedstawiający prowadzone przez siebie lub jego instytucję działania.

Witryna internetowa konferencji ma adres www.astroedu.pl. (PAP)

cza/ mrt/
Tagi: astronomia i badania kosmiczne w edukacji
http://www.naukawpolsce.pap.pl/aktualno ... kacji.html

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Niebo w drugim tygodniu października 2014 roku
W trakcie najbliższych kilku dni najbardziej znaczącym aktorem nocnego nieba będzie Księżyc, który na początku tygodnia przejdzie przez pełnię i zanurzy się w cieniu Ziemi. Niestety tego zdarzenia nie będzie można obserwować z Europy. Wieczorem można próbować obserwować 4 planety: Marsa z Saturnem tuż po zmierzchu, a Urana z Neptunem - gdy się dobrze ściemni. Jednak dwie pierwsze planety są bardzo nisko nad horyzontem, zaś dwie ostatnie (tak samo, jak Kometa Jacquesa) będą ginąć w blasku Srebrnego Globu. W drugiej części nocy coraz lepiej widoczny jest Jowisz.

Do niedzieli 12 października Księżyc odwiedzi gwiazdozbiory Ryb, Barana i Byka. Na początku tygodnia, w związku z pełnią przypadającą na środę 8 października, godz. 12:50 naszego czasu, naturalny satelita Ziemi będzie widoczny całą noc, natomiast pod koniec tygodnia będzie wschodził przed godziną 20:00. Również w środę 8 października Księżyc minie planetę Uran w odległości niewiele większej, niż 1°, ale także wtedy będzie pod polskim horyzontem. W weekend Księżyc minie w małej odległości Aldebarana, ale ten tydzień jest pod tym względem pechowy, ponieważ znowu największe zbliżenie tych ciał niebieskich będzie wtedy, gdy będą one pod widnokręgiem.

Przejście Księżyca blisko Urana będzie można obserwować we wtorek 7 października i dobę później, w środę 8 października. W obu tych nocach faza Księżyca będzie wynosiła prawie 100%, ponieważ do pełni będzie brakowało kilkanaście godzin (we wtorek), lub będzie kilkanaście godzin po pełni (w środę). O godzinie podanej na mapce we wtorek Srebrny Glob będzie oddalony od Urana o ponad 8,5 stopnia, zaś dobę później - o nieco ponad 6°, ale już po drugiej stronie. W środę 8 października zarówno o wschodzie Słońca, godz. 6:54, jak i o zachodzie - godz. 18:04 - odległość między tymi ciałami niebiańskimi zmniejszy się do niecałych 4°.

W momencie mijania Urana przez Księżyc oba ciała niebiańskie będą prawie dokładnie w opozycji do Słońca. Pełnia Księżyca przypada w środę 8 października o godz. 12:50, zaś opozycja Urana - we wtorek 7 października o godz. 22:54, czyli zaledwie 14 godzin wcześniej. Natomiast największe zbliżenie Księżyca z Uranem będzie miało miejsce 8 października o godzinie 11:52 i będzie to tylko 1° i 8' (widoczne z naszego kraju, a np. mieszkańcy miejscowości Nome, na zachodnim krańcu Alaski będą mogli obserwować Urana, którego brzeg zaćmionego Księżyca minie w odległości zaledwie 3 minuty kątowe; bardziej na północ będzie jeszcze bliżej i gdzieś na północ od równoleżnika 80°N Uran zostanie zakryty przez Księżyc, szkoda, że mało kto będzie mógł to obserwować). Niestety u nas wtedy będzie dzień. Gdyby to była zwykła pełnia, to Urana bardzo trudno byłby wyłowić z powodowanej przez bardzo jasny Księżyc łuny.

Ale to nie będzie zwykła pełnia. Tego dnia naturalny satelita Ziemi będzie bardzo blisko tzw. węzła swojej orbity, będzie to węzeł zstępujący, ponieważ Księżyc przeniesie się wtedy pod ekliptykę, zaznaczaną na mapkach zieloną linią. Natomiast na ekliptyce w miejscu będącym dokładnie za Ziemią, jeśli patrzeć ze Słońca, znajduje się cień naszej planety. A wiadomo, że spotkanie Księżyca z cieniem Ziemi oznacza, że będzie miało miejsce zaćmienie Księżyca! A to oznacza, że w momencie największego zbliżenia się obu ciał niebiańskich Srebrny Glob będzie świecił niezbyt jasno i będzie można wykonać ciekawe ujęcie zaćmionego Księżyca i siódmej planety Układu Słonecznego.

Niestety, jak już pisałem, Europejczycy i Afrykanie będą mieli pecha, ponieważ do zaćmienia dojdzie wtedy, gdy Księżyc będzie dla nich pod horyzontem. Całe, lub prawie całe zaćmienie (i zbliżenie z Uranem) będą mogli za to obserwować w zachodnich USA, Kanadzie i Meksyku, większości wysp na Pacyfiku oraz wschodniej Australii i Rosji.

W czwartek 9 października wieczorem faza Księżyca spadnie już do 97%. Tej nocy Srebrny Glob odwiedzi gwiazdozbiór Barana, ale ze względu na jego przebywanie pod ekliptyką do najjaśniejszych gwiazd tej konstelacji będzie daleko (dzięki temu będą nieco łatwiejsze do wyłowienia z powodowanej przez Księżyc łuny). Oo godzinie podanej na mapce gwiazda Hamal będzie odległa od Księżyca o 12,5 stopnia, gwiazda Sheratan - o niecałe 11°, zaś niepodpisana na mapce gwiazda podwójna Mesarthim - o 9,5 stopnia.

Weekend (a nawet więcej) naturalny satelita Ziemi zarezerwował sobie na odwiedziny konstelacji Byka, a w ich ramach - na niezbyt bliskie spotkanie z Plejadami oraz bardzo bliskie spotkanie z Aldebaranem, czyli najjaśniejszą gwiazdą tej konstelacji. W sobotę 11 października o godzinie podanej na mapce Księżyc będzie miał fazę 86% i będzie zajmował pozycję 9° na południe od Plejad. Jednocześnie Księżyc będzie znajdował się 7,5 stopnia na zachód od Aldebarana i niecałe 3° na zachód od najbardziej na zachód wysuniętej gwiazdy Hiad γ Tauri;. Do wschodu Słońca w niedzielę 12 października Księżyc zbliży się do Aldebarana na odległość niecałych 3,5 stopnia, wkraczając jednocześnie wgłąb Hiad.

Po zachodzie Księżyca naturalny satelita Ziemi będzie dalej zbliżał się do Aldebarana i około południa naszego czasu minie go w odległości prawie 1,5 stopnia (patrząc ze środka Polski). W niedzielę 12 października wieczorem, po ponownym wschodzie Srebrnego Globu, oba ciała niebiańskie będzie dzielił dystans prawie 5,5 stopnia, przy fazie Księżyca 78%.
Po wieczornych obserwacjach Księżyca można poczekać kilka godzin do wschodu Jowisza, który w tym tygodniu będzie miał miejsce około godziny 1:15. Największa planeta Układu Słonecznego jest już widoczna bardzo dobrze i w momencie wschodu Słońca znajduje się na wysokości mniej więcej 45° nad południowo-wschodnim widnokręgiem. Jasność Jowisza zwiększyła się już do -2 magnitudo, a jego tarcza urosła do 35" kątowych. I przez ładnych kilka najbliższych miesięcy Jowisz będzie zajmował trzecie miejsce pod względem rozmiarów kątowych ciał Układu Słonecznego na naszym niebie (pomijając komety). Dopiero w przyszłe wakacje wyprzedzi go pod tym względem Wenus. Obecnie Jowisz wciąż porusza się ruchem wstecznym i w tym tygodniu zbliży się do Regulusa na nieco ponad 13°.

W układzie księżyców galileuszowych Jowisza w tym tygodniu będzie można zaobserwować następujące zjawiska:
• 6 października, godz. 4:08 - wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,
• 6 października, godz. 6:20 - wejście Europy na tarczę Jowisza,
• 7 października, godz. 5:40 - wejście Ganimedesa w cień Jowisza (początek zaćmienia),
• 7 października, godz. 5:50 - wejście Kalisto w cień Jowisza (początek zaćmienia),
• 8 października, godz. 4:20 - wyjście Europy zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 9 października, godz. 4:54 - wejście Io w cień Jowisza (początek zaćmienia),
• 10 października, godz. 2:16 - wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 10 października, godz. 3:24 - wejście Io na tarczę Jowisza,
• 10 października, godz. 4:36 - zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 10 października, godz. 5:42 - zejście Io z tarczy Jowisza,
• 11 października, godz. 1:15 - od wschodu Jowisza Ganimedes na tarczy planety (blisko jej środka),
• 11 października, godz. 2:50 - wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 11 października, godz. 3:46 - zejście Ganimedesa z tarczy Jowisza,
• 13 października, godz. 6:44 - wejście cienia Europy na tarczę Jowisza.


Najciekawiej będzie się działo we wtorek 7 października, kiedy to początkowo wszystkie cztery księżyce będą widoczne na zachód od jowiszowej tarczy (w kolejności od planety będą to: Ganimedes, Io, Kalisto i Europa), a potem najpierw Ganimedes, a następnie Kalisto schowają się w cieniu swojej planety macierzystej.
Tuż po zmierzchu można próbować dostrzec dwie kolejne planety Układu Słonecznego, czyli Marsa i Saturna. Obie planety są dostępne obserwacjom, zanim jeszcze zacznie przeszkadzać blask Księżyca. W przypadku Saturna będzie to bardzo trudne, ponieważ planeta z najbardziej okazałymi pierścieniami w Układzie Słonecznym o godzinie podanej na mapce znajduje się niecałe 3° nad widnokręgiem. I pomimo jasności 0,6 magnitudo może być ją trudno odnaleźć bez lornetki.

Świecący o 0,2 magnitudo słabiej Mars jest sporo łatwiejszy do odszukania, gdyż o tej samej porze znajduje się około 7° nad widnokręgiem, bardziej w kierunku południowym. W tym tygodniu Czerwona Planeta oddali się od Antaresa na już ponad 10° i będzie przechodziła około 9° na południe od gwiazdy Sabik, czyli η Ophiuchi.
Dodał: Ariel Majcher
http://news.astronet.pl/7503

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Polscy astronomowie odkryli gwiezdny most między Obłokami Magellana
Obłoki Magellana to dwie karłowate galaktyki, które orbitują wokół Drogi Mlecznej. Polscy naukowcy, korzystając z amerykańskiego obserwatorium astronomicznego w Las Campanas w Chile, odkryli tzw. gwiezdny most, który łączy Wielki Obłok Magellana i jego mniejszego sąsiada.
Odkrycie gwiezdnego mostu stwierdzono na podstawie mapy gęstości gwiazdozbiorów, która została stworzona z danych, jakie zebrali astronomowie z Optical Gravitational Lensing Experiment (OGLE). Stwierdzono iż młoda populacja gwiazd, jaka występuje głównie w zachodniej części obszaru Mostu Magellana, wraz z młodą populacją jaką odkryto we wschodniej części mostu, tworzą połączenie pomiędzy obiema galaktykami.
Zaprezentowana mapa gęstości tworzy pierwszy jednolity zestaw danych na temat populacji gwiazd w obszarze między Obłokami Magellana. Przeprowadzone badania pozwolą stworzyć nowe modele Drogi Mlecznej i Obłoków Magellana oraz symulacje interakcji między nimi.
Na podstawie: Astrowatch.net
http://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/pol ... -magellana
Dodaj ten artykuł do społeczności
Źródło: OGLE

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Katastrofalne zderzenie? Pływający lód? Naukowcy prawie rozwiązali zagadkę Księżyca-Frankensteina
Miranda, księżyc Urana, od zawsze budził wielkie zaciekawienie. Ciało niebieskie, nazywane przez naukowców Frankensteinem, jest mocno zdeformowane. Badacze są blisko odkrycia przyczyny jego nienormalnego wyglądu.
Miranda jest najbardziej tajemniczym spośród pięciu głównych księżyców Urana. Choć to ciało niebieskie złożone z lodu i skał ma średnicę wynoszącą jedynie 471 km, to posiada najbardziej urozmaicony krajobraz. Kaniony, które znajdują się na Mirandzie, są dwanaście razy głębsze, niż Wielki Kanion w USA.
Siły grawitacyjne Urana wpłynęły na kształt Mirandy
Miranda prawdopodobnie została zdeformowana na skutek działania grawitacji Urana. Powierzchnia Księżyca raz jest ściskana, a raz rozciągana, powodując, że jej wnętrze ogrzewa się i kipi.
- Miranda ma wyjątkowo zdeformowaną powierzchnię - powiedział główny autor badania, Noah Hammond, naukowiec z Uniwersytetu Browna w stanie Rhode Island w USA. - To jest naprawdę piękny i egzotyczny księżyc - dodał.
Corona na Mirandzie
Miranda na swojej powierzchni ma trzy ogromnych rozmiarów corony (z łaciny wieniec, okrąg), które są bardzo rzadkie w Układzie Słonecznym. Są one w kształcie koła, owalu lub trapezu, a każda corona na Mirandzie ma 200 km szerokości.
Corony oddzielone są od siebie powierzchnią pokrytą grzbietami i dolinami. Naukowcy przez długi czas zastanawiali się, jak one się uformowały. Jedna hipoteza mówi o tym, że na skutek katastrofalnego zderzenia część skał odpadła, powodując, że na powierzchni utworzyły się zmarszczki.
Część naukowców w jeszcze jeden sposób tłumaczy sobie powstanie coron. Na skutek napływającego ciepła lód wraz ze skałami zaczął się przemieszczać. Badacze zaczęli się jednak zastanawiać nad pochodzeniem ciepła.
Konwekcja we wnętrzu Mirandy
• Obecnie naukowcy wykazują, że grawitacja Urana mogła spowodować ogrzanie się wnętrza księżyca. Siła ta działała na Mirandę, wytwarzając siły pływowe, podobne jak te na Ziemi, spowodowane Księżycem. Te oddziaływanie poza naszą planetą może mieć większe skutki.
Orbita Mirandy była kiedyś ekscentryczna (im większa ekscentryczność, tym orbita jest bardziej eliptyczna), z czasem przesuwała się bliżej Urana. Symulacje komputerowe wykazują, że Miranda była ściskana i rozciągana, co mogło wygenerować duże ilości ciepła. Ogrzewanie księżyca spowodowałoby, że powstałaby konwekcja. Na Ziemi na skutek różnicy temperatury między wnętrzem ziemi, a skorupą ziemską powstają prądy poziome i pionowe, które są odpowiedzialne za wypiętrzanie się gór. Podobna sytuacja mogła mieć miejsce na Mirandzie, która na skutek działania siły grawitacyjnej wytworzyła ciepło wewnątrz i spowodowała silne wypiętrzanie się.
- Miranda może naprawdę wygląda dziwnie, ale wykrzywiona powierzchnia może powstawać na skutek tego samego procesu, który zachodzi na Ziemi - powiedział Hammond.
Źródło: TVN Meteo
Autor: mab/mk
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 3,1,0.html

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Zaćmienie niewidoczne... następne też nie
8 października Księżyc przejdzie przez cień Ziemi. W Polsce Srebrny Glob będzie wtedy głęboko pod horyzontem. Na szansę zobaczenia zjawiska musimy czekać jeszcze prawie rok.

Zaćmienie półcieniowe potrwa od 10:15:33 do 15:33:43 naszego czasu, zaćmienie cieniowe częściowe - od 11:14:48 do 14:34:21, a cieniowe całkowite - od 12:25:10 do 13:24:00. Maksimum zaćmienia wypada o 12:55:44, a jego faza to 1,17.

Zjawisko będzie w całości widoczne na Pacyfiku, w zachodniej i północno-zachodniej części Ameryki Północnej, we wschodniej Syberii i wschodniej części Australii. Początek zjawiska zobaczą mieszkańcy większości obszaru obu Ameryk, a koniec zjawiska - obserwatorzy w Australii, Kazachstanie, Chinach, Indiach, Japonii, Mongolii i innych krajach regionu.

W Polsce (podobnie jak w całej Europie i Afryce) zjawisko nie będzie widoczne. Nie musimy się więc denerwować prognozami pogody. Nie zobaczymy też kolejnego zaćmienia Księżyca, które będzie mieć miejsce 4 kwietnia 2015. Więcej szczęścia będziemy mieć za to 28 września 2015, kiedy Księżyc po raz kolejny przejdzie przez cień Ziemi.

Dodał: Michał Matraszek
http://news.astronet.pl/7480
Przebieg i obszar widoczności całkowitego zaćmienia Księżyca z 8 października 2014.
Dodał: Michał Matraszek

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Konkurs E(x)plory - zgłoszenia do 24 października
Rusza nowa edycja konkursu E(x)plory

Jeśli obserwujesz to, co się wokół Ciebie dzieje, jesteś ciekawy świata, często pytasz „jak?” „dlaczego?” i „po co?”, Konkurs Naukowy E(x)plory jest właśnie dla Ciebie.
Zaproponuj nowe rozwiązanie zaobserwowanego przez Ciebie problemu, wskaż jak można zastosować w praktyce, to nad czym pracujesz. Liczą się projekty ciekawe i innowacyjne.

Startować może młodzież w wieku 14 - 20 lat. Najlepsi otrzymają wysokie nagrody pieniężne, wyjazdy na zagraniczne konkursy naukowe między innymi w USA, Rumunii, Holandii i Belgii, nagrody rzeczowe.
Źródło: www.explory.pl
http://orion.pta.edu.pl/konkurs-explory ... zdziernika

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Dwa dni z kosmosem w Sieradzu

Już jutro zaczyna się V Sieradzka Konferencja Kosmiczna w Muzeum Okręgowym w Sieradzu. Celem konferencji jest spopularyzowanie informacji na temat postaci urodzonego w Sieradzu 14 maja 1905 r. twórcy podstaw kosmonautyki, światowej sławy uczonego, Arego Szternfelda oraz polskich dokonań w dziedzinie kosmonautyki. "Sieradzkie Konferencje Kosmiczne" są elementem programu pod hasłem "Dziedzictwo Arego Szternfelda".

Tegoroczna edycja konferencji odbędzie się w dniach 8 i 9 października 2014 r. i będzie przebiegała pod hasłem "Astronomia z Kosmosu". Zapowiadają się dwa dni pełne atrakcji. Przewidziane jest także wręczenie nagród zwycięzcom towarzyszących konferencji dwóch konkursów pod wspólnym tytułem "Polska w Europejskiej Agencji Kosmicznej", czyli konkursu wiedzy kosmicznej dla młodzieży szkolnej pt. „Astronomia z pokładów satelitów – Projekt BRITE” oraz konkursu plastycznego pt. „Polska w kosmosie za lat 5, 10, 15”. Dla laureatów konkursów zostały przewidziane atrakcyjne nagrody.

8 października 2014 r. (środa); Dzień pierwszy:

Przed otwarciem Konferencji:
godz. 13.00 - otwarcie wystawy filatelistycznej „KOSMOS – 8” (Klub 15 Sieradzkiej Brygady Wsparcia Dowodzenia, ul. Sienkiewicza 6)

Konferencja (Muzeum Okręgowe, ul. Dominikańska 2):
godz. 15.00 - Powitanie gości przez Starostę Sieradzkiego Dariusza OLEJNIKA
godz. 15.10 - Wystąpienia gości
godz. 16.10 - objęcie przewodnictwa obrad przez prof. dr hab. Zbigniewa KŁOSA z Centrum Badań Kosmicznych PAN
rozpoczęcie obrad
godz. 16.15 - „Idee szternfeldowskie – niewykorzystana szansa Polski i Francji” – dr Jerzy NAWROCKI, CBK PAN
godz. 16.35 - „Życie i praca naukowa Szternfelda – ekspozycja w Muzeum Politechnicznym w Moskwie” – dr Stella MOROZOWA, Muzeum Politechniczne w Moskwie – Rosja
godz. 17.00 - „Wydania prac Arego Szternfelda na świecie” – Elwira SZTERNFELD (córka Arego Szternfelda) – New York, USA
godz. 17.25 - „Ary Szternfeld –uczony promujący Sieradz, Region Łódzki i Polskę w świecie” – Jacek WALCZAK Prezydent Sieradza
godz. 17.35 - premierowy pokaz filmu o A. Szternfeldzie w reż. Dariusza BARGIEŁA
godz. 18.35 - podsumowanie pierwszego dnia spotkania – prof. dr hab. Zbigniew KŁOS, CBK PAN
godz. 18.45 - Oficjalne otwarcie wystawy pod tytułem „Z Sieradza do gwiazd. Od idei szternfeldowskich do osiągnięć współczesnej kosmonautyki”
godz. 19.00 - koncert perkusyjny „Kosmiczne wibracje” w wykonaniu Pawła KRASIŃSKIEGO – instrumenty perkusyjne i Katarzyny ANTONIAK – fortepian (Teatr Miejski ul. Dominikańska 19)

9 października 2014 r. (czwartek); Dzień drugi (SCK – Teatr Miejski, ul. Dominikańska 19):

godz. 10.00 - objęcie przewodnictwa obrad przez prof. dr. hab. Piotra ŻYCKIEGO, dyrektora Centrum Astronomicznego im. Mikołaja Kopernika PAN w Warszawie
godz. 10.10 - wykład prof. dr. hab. Piotra ŻYCKIEGO, dyrektora CAMK PAN Warszawa, pt. „Astronomia wysokich energii (satelita Integral i nowa misja Atena +)”
godz. 10.35 - wykład prof. dr. hab. Aleksandra SCHWARZENBERGA –CZERNEGO, CAMK PAN Warszawa, pt. „Satelitarne obserwacje gwiazd zmiennych (BRITE zagląda do wnętrza gwiazd)”
godz. 11.00 - wykład prof. dr. hab. Alexeya PAMYATNYKHA, CAMK PAN Warszawa, pt. „Pulsacje gwiazd i astrosejsmologia”
godz. 11.25 - wykład prof. dr. hab. Ryszarda SZCZERBY, CAMK PAN Toruń, pt. „Misja HERSCHEL do badań zimnego kosmosu”
godz. 11.50 - wystąpienie podsumowujące wykłady
godz. 12.00-12.45 - przerwa na herbatę i kawę
godz. 12.50 - wystąpienie Łódzkiego Kuratora Oświaty dra Jana KAMIŃSKIEGO, podsumowanie udziału młodzieży w konkursie
godz. 13.10 - ogłoszenie wyników konkursu, wręczenie nagród
godz. 13.30 - podsumowanie Konferencji, podziękowanie za udział w niej

Zapraszamy na strony Muzeum Okręgowego w Sieradzu:
http://muzeum-sieradz.com.pl/?page_id=1061

oraz na profil facebookowy Muzeum Okręgowego w Sieradzu:
https://www.facebook.com/muzeum.sieradz?fref=photo

Paweł Z. Grochowalski

http://orion.pta.edu.pl/dwa-dni-z-kosmosem-w-sieradzu
Ary Szternfeld (1905-1980) twórca podstaw kosmonautyk

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

Tajemniczy obiekt na wielkopolskim niebie. Meteoryt, kosmiczny śmieć, a może samolot?
Niecodzienne zjawisko zarejestrował w niedzielę mieszkaniec Ostrowa Wielkopolskiego. Na niebie przez kilka minut widoczny był tajemniczy obiekt, zostawiający za sobą dość długą smugę. Zagadkę próbują rozwiązać astronomowie z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Tajemniczy obiekt, lecący w kierunku zachodnim, został zarejestrowany z trzeciego piętra bloku mieszkalnego w Ostrowie Wielkopolskim. Nagranie powstało po godzinie 18.
Tajemniczy obiekt, lecący w kierunku zachodnim, został zarejestrowany z trzeciego piętra bloku mieszkalnego w Ostrowie Wielkopolskim. Nagranie powstało po godzinie 18.
Meteoryt?
Niezidentyfikowany obiekt sprawia wrażenie jakby spadał na ziemię. Za nim ciągnie się zagadkowy ogon. Na pierwszy rzut oka, może wydawać się, że mamy do czynienia z meteorytem.
Z nagraniem zapoznał się astronom UAM, prof. Edwin Wnuk, który przychyla się bardziej ku teorii, iż jest to twór człowieka.
- To teoretycznie mogło być ciało naturalne. Musimy jednak pamiętać, że meteoryty zazwyczaj pojawiają się na bardzo krótki czas. Sekundy, ułamki sekund. Tu nagranie trwa kilka minut. Dlatego ja wykluczałbym raczej taką opinię - tłumaczył w rozmowie z tvn24 prof. Wnuk.
Śmieć kosmiczny?
Aby poprzeć swoją wstępna tezę, naukowiec postanowił sprawdzić, czy mógł to być element satelity lub sondy, czyli tzw. śmieć kosmiczny. Każdy, większy niż 10 cm, jest na bieżąco monitorowany przez odpowiednie jednostki, które sporządzają raporty o ich aktualnym stanie.
To samolot!
Ostatecznie, po wymianie korespondencji z innymi naukowcami, najbardziej prawdopodobną teorią okazała się jednak ta, mówiąca o... samolocie, którego smuga w wyjątkowy sposób odbija światło zachodzącego słońca.
- Smuga oświetlona pod niewielkim kątem jest oślepiająco jasna, zwykle tak się dzieje w czasie zachodu słońca. Samolot jest jakieś 200 km od obserwatora, zbyt daleko żeby go dostrzec wyraźnie, a smuga, jako wielki obiekt, jest z tego dystansu świetnie widoczna - rozwiewa częściowo wątpliwości dr Dagmara Oszkiewicz z Obserwatorium Astronomicznego UAM.
- Po obejrzeniu jednego filmu nadal oczywiście nie możemy mieć sto procent pewności. Szkoda, że nie ma ich więcej, wtedy materiał badawczy byłby obszerniejszy. Będziemy prowadzić badania i obliczenia, które na pewno pomogą zidentyfikować ten obiekt - kończy prof. Wnuk.
Źródło: TVN24 Poznań
Autor: ib
http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pog ... 1,1,0.html

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.

NASA daje 50 milionów na poszukiwanie obcych
NASA poinformowała, że przygotowała grant w wysokości 50 milionów dolarów, którym podzielić ma się 7 zespołów astrobiologów i astrogeologów (czyli po 8 milionów dolarów na zespół). Ich celem jest przeprowadzenie bardzo dokładnych badań mających odpowiedzieć na pytanie: czy jesteśmy sami we wszechświecie?
Zespoły te mają być prowadzone przez najlepszych światowych specjalistów z Jet Propulsion Laboratory, Centrum Lotów Kosmicznych imienia Roberta H. Goddarda, Ames Research Center, SETI oraz z uniwersytetów Kolorado, Montany i Kalifornijskiego w Riverside.
W ciągu 5 lat trwania programu mają one między innymi sprawdzić jak życie jest w stanie przetrwać w najbardziej zmrożonych miejscach naszej planety, czy woda i inne związki organiczne zostały przyniesione na Ziemię z kosmosu, czy chemiczna energia powstała w reakcji minerałów z wodą wystarcza do stworzenia życia i wiele, wiele więcej. Opracowane mają też zostać nowe technologie pozwalające skuteczniej poszukiwać śladów życia na obcych planetach oraz wyłapywać ewentualne sygnałów wysyłane w przestrzeń przez obce cywilizacje.
To wszystko ma pomóc nam ustalić z większym prawdopodobieństwem miejsca gdzie moglibyśmy szukać śladów życia, a także gdzie ludzkość mogłaby kierować swoje kroki podczas ewentualnej kolonizacji obcych światów.
Źródło: Tech Times
http://www.geekweek.pl/aktualnosci/2062 ... nie-obcych

_________________
Wszechświat to wszystko, co mam i lubię.