Na górę strony
Kalifornia w Perseuszu

Kalifornia (NGC 1499)

Mgławica Kalifornia (NGC 1499) to mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Perseusza. Została odkryta 3 listopada 1885 roku przez Edwarda Barnarda. Kształtem przypomina wybrzeże Kalifornii. Znajduje się w odległości około 1.500 lat świetlnych od Ziemi, a rozciąga na przestrzeni około 100 lat świetlnych.
Mgławica Kalifornia podobnie jak Układ Słoneczny znajduje się wewnątrz Ramienia Oriona Drogi Mlecznej na granicy asocjacji gwiezdnej Perseusz OB2. Ze względu na wydłużony kształt ma około 100 lat świetlnych długości. Czerwone światło mgławicy pochodzi od atomów wodoru rekombinujących z dawno utraconymi elektronami, wybitymi w procesie jonizacji przez energetyczne światło gwiazd.
Najbardziej prawdopodobnym źródłem światła jest jasna, gorąca oraz niebieskawa gwiazda uciekająca ξ Persei. Znajduje się ona poniżej mgławicy, lekko po prawej stronie zdjęcia obok. Prawdopodobnie gwiazda ta powstała w asocjacji gwiezdnej Perseusz OB2 około 400 000 lat temu, a mgławicę napotkała na swojej drodze zaledwie 100 000 lat temu.

Zobacz zdjęcie

Plejady w Byku

Plejady (Messier 45)

Plejady (M 45; inne nazwy: Baby, Kurczęta, Kokoszki, Siedem Sióstr, Kościół Masoński) – najbardziej znana gromada otwarta na niebie. Popularność zawdzięczają głównie temu, że można ją swobodnie obserwować nieuzbrojonym okiem. Znajduje się w gwiazdozbiorze Byka, w odległości około 444 lat świetlnych (136 parseków). Jest to młoda gromada, ma około 100 mln lat. Otacza ją niebieska mgławica, widoczna na zdjęciach wykonanych odpowiednią techniką.
Plejady mają charakterystyczny kształt, który przypomina znacznie pomniejszony Wielki Wóz. Gromada zawiera kilkaset gwiazd, spośród których 10 najjaśniejszych ma indywidualne nazwy: Taygeta, Maja, Asterope, Sterope II, Merope, Plejone, Alkione, Atlas, Celaeno i Elektra. Większość spośród nich to błękitne olbrzymy typu widmowego B. Ich jasność wynosi od 3,0 do 5,9 mag.
Nazwa tej gromady nawiązuje do greckiego mitu o Plejadach, choć wiele innych prastarych kultur na całym świecie poświęcało im szczególną uwagę.

Zobacz zdjęcie

M31 w Andromedzie

Messier 31

Galaktyka Andromedy (zwana również Messier 31, M31 lub NGC 224, a wcześniej także Wielką Mgławicą w Andromedzie – galaktyka spiralna, leżąca około 2,52 miliona lat świetlnych od Ziemi w gwiazdozbiorze Andromedy.
Do niedawna sądzono, że Galaktyka Andromedy jest najmasywniejszą galaktyką w Grupie Lokalnej, w skład której wchodzą również Droga Mleczna, Galaktyka Trójkąta oraz około 50 mniejszych galaktyk. Obecnie, na podstawie nowszych danych obserwacyjnych, uważa się, że Droga Mleczna zawiera więcej ciemnej materii i może być najmasywniejszym obiektem w grupie. Galaktyka Andromedy ma jednak znacznie więcej gwiazd, obserwacje przy pomocy Teleskopu Spitzera pozwalają szacować ich liczbę na około bilion.
Galaktyka Andromedy jest największą i najjaśniejszą galaktyką nieba północnego. Widać ją nawet przez małe lornetki.
Na zdjęciu widać doskonale sąsiadujące z nią galaktyki M32 (bliższa M31) oraz M110 (dalsza po przeciwległej stronie).
Nazwa galaktyki pochodzi od mitologicznej etiopskiej królewny Andromedy.

Zobacz zdjęcie

StarTrails Obserwatorium Teide

StarTrails Obserwatorium Teide

StarTrails czyli fotografowanie ruchu gwiazd za pomocą nieruchomego aparatu ustawionego na statywie. Aby wykonać taką fotografię dobrze odpowiednio wykadrować zdjęcie, aby nieruchomym elementem zdjęcia było coś ciekawego, np. tak jak w tym przypadku obserwatorium na hiszpańskiej Teneryfie.
Obserwatorium na Teneryfie (Instituto de Astrofísica de Canarias) jest największym obserwatorium słonecznym na świecie. Obserwatorium na Teide rozpoczęło pracę w 1964 roku, a jego działalność badawcza skupia się na obserwacji aktywności słonecznej oraz na robotyce w dziedzinie astronomii. W jego obiektach mieści się wiele teleskopów słonecznych i oraz kilka do obserwacji nocnego nieba, należących do różnych krajów europejskich. Czy wiesz, że naukowcy pracujący w Obserwatorium na Teneryfie wnoszą do świata nauki średnio jedną publikację naukową dziennie.
Jak wykonać taką fotografię?
Co będzie potrzebne?
Będziemy więc potrzebować kilku rzeczy. Najważniejszy jest oczywiście aparat (lustrzanka, bezlusterkowiec) z manualną możliwością ustawień parametrów zdjęcia, obiektyw o krótkiej ogniskowej, statyw z głowicą, naładowaną baterię lub jeszcze lepiej grip z dwoma bateriami, pustą kartę pamięci (pliki zapisujemy w RAW), przewodowy wężyk do zdalnego wyzwalania migawki (bezprzewodowy może zawieść), dobra pewna pogoda, oprogramowanie. Ustawiamy odpowiednio aparat tu po zachodzie Słońca i kadrujemy nasz kadr, ustawiamy ostrość manualnie, wyłączamy stabilizację jeśli jest. Ważne aby w polu widzenia znalazła się gwiazda Polarna, ponieważ efekt jest ciekawszy. Ustawiamy czas naświetlania na np. 60 sekund, 1 sekundową przerwę i tak jak najdłużej. Polecam powyżej 4 godzin. Na końcu wystarczy tylko poskładać, np. za pomocą programu Prostack.

Zobacz zdjęcie